Piękno wszechświata uchwycone na genialnych zdjęciach teleskopu Hubble'a

Wielu uważa, że to najpiękniejsze zdjęcia, jakie kiedykolwiek mogły powstać. Ciężko się z tym nie zgodzić, ponieważ fotografie wykonane przez Teleskop Hubble'a robią tak ogromne wrażenie, że często królują na wielu internetowych stronach jako zdjęcia ilustracyjne, nagłówki, tła. Zachwycające widoki, których zapewne nigdy nie będzie dane nam zobaczyć na żywo przynoszą na myśl bezkres Wszechświata, jego piękno i to, ile jeszcze mamy do odkrycia.

Wielu uważa, że to najpiękniejsze zdjęcia, jakie kiedykolwiek mogły powstać. Ciężko się z tym nie zgodzić, ponieważ fotografie wykonane przez Teleskop Hubble'a robią tak ogromne wrażenie, że często królują na wielu internetowych stronach jako zdjęcia ilustracyjne, nagłówki, tła. Zachwycające widoki, których zapewne nigdy nie będzie dane nam zobaczyć na żywo przynoszą na myśl bezkres Wszechświata, jego piękno i to, ile jeszcze mamy do odkrycia.

Niewiarygodne piękno przestrzeni kosmicznej rejestrowane jest przez teleskop kosmiczny poruszający się po orbicie okołoziemskiej - HST (Hubble Space Telescope). W tej podróży przez kosmos prezentujemy wam galerię jednych z najpiękniejszych zdjęć, które są dziełem właśnie Teleskopu Hubble'a. Znajdziecie galaktycznego jeźdźca na koniu, magiczny pojedynek, czaszkę, a nawet... gąsienicę.

Zdjęcie powyżej prezentuje zderzenie się dwóch oddalonych od Ziemi o około 62 miliony lat świetlnych Galaktyk Czułki. Są to dwie zderzające się galaktyki NGC 4038 oraz NGC 4039. Znajdują się one w konstelacji Kruka. Skąd taka nazwa? Długie smugi gwiazd, pyłu i gazu wyrzucane przez nie wyglądają jak... czułki owada. Układ rozciąga się na przestrzeni 500 000 lat świetlnych. Oba jądra galaktyk łączą się, co w przyszłości doprowadzi do utworzenia jednej wielkiej galaktyki eliptycznej. Zderzają się one już od 900 milionów lat, a połączą - według obliczeń naukowców - za 400 milionów lat.

Ten piękny obraz powstał dzięki kompozycji obrazu z Obserwatorium Chandra X-ray (kolor niebieski), Teleskopu Hubble'a (kolor złoty i brązowy) oraz Teleskopowi Spitzer (czerwony). Galaktyki Czułki

To jedna z najpopularniejszych fotografii wykonanych przez Teleskop Hubble'a. Trzy kolumny wyglądają jak stalagmity, które "wyrastają" z podłogi jaskini. W rzeczywistości jest to chłodny międzygwiezdny wodór i pył, które stanowią niejako inkubator dla gwiazd. Wewnątrz niego oraz na jego powierzchni astronomowie wykryli węzły i mgławice gęstszego gazu. Są to tak zwane "jaja" (EGGs - Evaporting Gaseous Globules). EGGs to małe, ciemne mgławice, które uważa się za miejsce powstawania gwiazd.

Obok stalagmitów ludziom to zdjęcie kojarzy się z podwodnymi farami koralowymi czy zaczarowanymi zamkami. Jakiekolwiek fotografia budzi skojarzenia, trzeba przyznać - _ totalny kosmos _.

Pierścień? Oko Saurona? Czarna dziura? Co to może być? Teleskop Hubble'a wykonał to zdjęcie pochylonej w kierunku Ziemi Mgławicy Pierścień. Dzięki obserwacjom teleskopu naukowcy doszli do wniosku, że jednak struktura tego obszaru jest o wiele bardziej skomplikowana, niż się tego spodziewali. Niebieski gaz w centralnej części mgławicy to hel, a błękitna wewnętrzna część okręgu to wodór i tlen. Całość ograniczona jest materiałem, którego wewnętrzna część wygląda jak rowerowe szprychy. Skład tej pomarańczowej otoczki wokół to mieszkanka, w której występuje m.in. azot i siarka. Niektórzy uważają, że są to cząstki wiatru gazowego wyemitowane przed powstaniem mgławicy.

Świecące punkty to resztki gwiazdy podobnej do Słońca, natomiast mała biała kropka w centrum obszaru to gorące jądro gwiazdy - białego karła.

Patrząc na to zdjęcie aż ciężko uwierzyć, jakie kształty potrafi zaserwować nam przestrzeń kosmiczna. Łatwo można na nim dostrzec jeźdźca na koniu, który "przeskakuje" nam nad głową. Ludzie "widzą" go na tej fotografii z różnych perspektyw. Fragment na samej górze tej "chmury" wygląda jak wyciągnięta w góę ręka dzierżąca topór. Inni dostrzegą nieco na prawo od niej ludzką sylwetkę, która wyraźnie formuje twarz i ramiona oraz ułożoną w walecznym geście rękę.

A co widać naprawdę? Zdjęcie przedstawia "górę" gazu wodorowego i pyłu, która jest miejscem tworzenia się gwiazd w Mgławicy Carina. Jest ona jedną z największych i najjaśniejszych odkrytych mgławic. Jeśli uwzględnić jej słabsze zewnętrzne filary rozciąga się na 300 lat świetlnych. Pył i gaz mgławicy są rozgrzewane przez znajdujące się w jej centrum młode gwiazdy.

To zdjęcie opublikowano z okazji dwudziestego trzeciego roku Teleskopu Hubble'a na orbicie. Pokazuje ono część "nieba" w konstelacji Oriona. Kształtem przypomina wyskakującego z kosmicznego pyłu i burzliwych fal konika morskiego.

Obraz prezentowany jest w podczerwieni, ponieważ jej fale są dłuższe niż światło widzialne i może się przebijać przez zapylone materiały, które zazwyczaj zasłaniają wewnętrzne części mgławicy. Efekt? Łagodna, a wręcz eteryczna konstrukcja wykonana z delikatnych fałdów gazowych. Jest to zupełnie inna wizja niż ta, która prezentuje się w świetle widzialnym.

Pamiętacie finał ostatniej części Harry'ego Pottera? Śmiało można byłoby scenę walki Harry'ego i Voldemorta przenieść na tę fotografię. Inni mogą skojarzyć sobie to zdjęcie porównać do delikatnego motyla z rozpostartymi skrzydłami.

Ale co ona przedstawia w rzeczywistości? Rozgrzane do temperatury 20 000 stopni Celsjusza dwa kotły "rozrywane" przez gaz z prędkością przekraczającą 950 000 km/h. Z taką prędkością lecąc z Ziemi, na Księżycu wylądowalibyśmy po... 24 minutach.

W centrum tego zamieszania znajduje się umierająca gwiazda, która kiedyś była pięciokrotnie większa od Słońca. Po wyrzuceniu gazowej powłoki uwalnia strumień promieniowania ultrafioletowego, które błyszczy.

Mała Mgławica Boka nosi przydomek "Gąsienica" - na zdjęciu znajduje się po prawej stronie.

Jest to rodzaj ciemnej mgławicy, składającej się z gęstego pyłu i gazu, w których ma miejsce proces tworzenia się gwiazd. Typowa masa takiego ciała wynosi 10-50 mas Słońca, a rozmiary są rzędu roku świetlnego lub więcej. Chmura zawiera molekuły wodoru, tlenków węgla i helu oraz około 1 proc. krzemionki. Globule Boka powstają najczęściej w wyniku formowania się układów podwójnych lub wielokrotnych gwiazd.

Dostrzegacie lekkie rysy ludzkiej czaszki po lewej stronie? Ten fantastyczny krajobraz to inne ujęcie Mgławicy Carina, który szczegółowiej pokazuje (naukowcom) na nowym poziomie szczegółowości. Kształty widoczne na fotografii są wyrzeźbione przez wiatry wychodzące z obszaru i działanie promieniowania ultrafioletowego.

Rodzące się tu gwiazdy niszczą materiał , który jest pozostałością po obłoku, z którego powstały.

Jest to najbliższa Ziemi galaktyka aktywna, może być obserwowana nawet przez małe teleskopy. NGC 5128 jest najbliższą radiogalaktyką, stanowiącą bardzo silne źródło emisji fal radiowych. Galaktyka ta jest znacznie masywniejsza od Drogi Mlecznej.

Utworzyła się ona w wyniku wielu kolizji galaktyk. Zawiera około 2000 gromad kulistych, uważanych za pozostałości po wchłonięciu mniejszych galaktyk satelitarnych. Ciemne pasma pyłowe przesłaniające jej jądro są świadectwem pochłonięcia galaktyki spiralnej przez NGC 5128 - miało to miejsce około 300 mln lat temu. Nietypową jej cechą jest to, że materia w jej centrum tworzy dwa wyraźne ramiona spiralne; jest to pierwsza galaktyka, w której dostrzeżono taką strukturę.