Niesamowite, opuszczone bazy i instalacje wojskowe

Stalowe kolosy rdzewiejące samotnie w polu, betonowe konstrukcje o murach tak grubych, że ich rozebranie się nie opłaca i opuszczone morskie platformy, których widok przyprawia o gęsią skórkę. To pozostałości po wojnach i czasach niepokojów, gdy kraje zbroiły się na potęgę i nie oszczędzały na wydatakch militarnych. Dziś stoją nieużywane i przypominają o swej mrocznej historii.

Instalacja znana też jako Oko Moskwy to pozostałość po radzieckim radarze pozahoryzontalnym z czasów zimnej wojny. Instalacja miała wykrywać amerykańskie rakiety balistyczne nadlatujące nad Związek Radziecki. Antena generowała pikający sygnał o częstotliwości 10 herców słyszalny przez krótkofalowców na całym świecie. Została przez to nazwana rosyjskim dzięciołem. W latach 80. powstało wiele teorii dotyczących pochodzenia dźwięku włącznie z tymi, że jest to część sowieckiego systemu zdalnej kontroli umysłów albo kontroli pogody. Od 1989 roku antena stoi nieużywana, a ze względu na bliskość reaktora w Czarnobylu jest skażona radioaktywnie.

Zbudowana przez nazistów podczas II wojny światowej jest jedną z pięciu tego typu baz we Francji. Ma 300 metrów długości, a do jej budowy wykorzystano prawie pół miliona m sześc. betonu. Dach o grubości 8 m miał wytrzymać bombardowanie aliantów. Składał się z czterech warstw: zbrojonego betonu, granitu, znów zbrojonego betonu i stalowych belek. Obronę stanowiły gniazda z bronią przeciwlotniczą, karabiny maszynowe i moździerze.

Te ogromne wieże-bunkry były budowane przez nazistów w ważnych dla nich strategicznie miejscach. Betonowe kolosy stanęły m.in. w Berlinie, Hamburgu, Wiedniu. Na szczycie wież znajdowały się ogromne działa przeciwlotnicze 128 mm Flak 40, a także mniejsze karabiny maszynowe 20 mm Flak 30. Podczas upadku Berlina wieże okazały się najmocniejszymi punktami w obronie miasta. Betonowe ściany o grubości 3-5 metra opierały się atakom radzieckich haubic, a działa na szczycie nieprzerwanie raziły atakujących ogniem. Po wojnie wyburzenie wież okazało się zbyt kosztowne i wiele z nich stoi do dziś.

Podczas II wojny światowej Brytyjczycy ustawili te morskie forty do obrony ujść Tamizy i Medway u wybrzeża Wlk. Brytanii. Zapasy żywności i amunicji były w stanie zapewnić stuosobowej obsadzie niezależność przez 5 tygodni. W czasie wojny forty u wylotu Tamizy zestrzeliły 22 samoloty Luftwaffe. Budowle pozostawały w służbie jeszcze długo po wojnie, żołnierze opuścili je dopiero pod koniec lat 50. W latach 60. na jednym z nich (forcie marynarki Rough Towers) Brytyjczyk Paddy Roy Bates utworzył Księstwo Sealandu z własną walutą i znaczkami pocztowymi.

Wybudowana za 6 mld dolarów baza wojskowa w Dakocie Północnej stanowiła program ostrzegawczy przed atakiem nuklearnym ze strony Związku Radzieckiego. Na jej terenie znajdowały się silosy z rakiety, których zadaniem było przechwycenie i zniszczenie pocisków wystrzelonych z ZSRR oraz radar umieszczony w charakterystycznej piramidzie. Obiekt wszedł do służby w 1975 roku, aby już po roku zostać zamkniętym.

W momencie jej oddania do użytku w roku 1965 r. ta podziemna baza lotnicza w byłej Jugosławi była prawdziwym militarnym arcydziełem. Mieściła dwie eskadry myśliwców (które mogły starować dzięki czterem osobnym wyjściom na powierzchnię), radary i systemy wczesnego ostrzegania oraz 1000 osób obsługi. Zapasy żywności wystarczały na 30-dniową, pełną izolację. Baza miała dostęp do podziemnego źródła wody, a paliwo było dostarczane podziemnymi rurociągami z niedalekiego miasta Bihać. Baza, która miała wytrzymać bezpośrednie uderzenie bombą atomową i atak obcych państw, nie przetrwała jednak wojny domowej. W 1991 roku Jugosławiańska Armia Ludowa zniszczyła obiekt, wycofując się z niego. W bazie do dziś pozostało wiele min i niewybuchów. Lokalna policja używa tego miejsca do treningu psów-saperów.

Nazistowski kompleks na terenie Polski z czasów 2 wojny światowej. W latach 1941-1944 był główną kwaterą Hitlera. Tutaj też 20 lipca 1944 dokonano nieudanego zamachu na jego życie. Budowa obiektu zaczęła się już w 1940 roku, a oficjalnie nigdy nie zakończyła. W skład kompleksu wchodziło kilkadziesiąt budynków w tym bunkry o grubych na 3,5 metra ścianach ze zbrojonego betonu. Całość była otoczona zasiekami, polem minowym, rozstawionymi co kilkaset metrów wieżami obserwacyjnymi oraz stanowiskami ciężkich karabinów maszynowych. Hitler przebywał w Wilczym Szańcu od czerwca 1941 roku do listopada 1944.