Czerwone karły są najpowszechniejszym typem gwiazd we wszechświecie. To na ogół dość spokojne obiekty, ale i one okazują czasem temperament, wyrzucając z siebie zabójcze strugi.
Chociaż typowy czerwony karzeł jest sporo mniejszy i chłodniejszy od naszego Słońca, potrafi miotać nieprzeciętnie intensywnymi porcjami rozpędzonych cząstek i promieniowania. Takie erupcje nie tylko mają potencjał wystarczający do unicestwienia potencjalnych form życia na pobliskiej planecie, ale nawet do zdmuchnięcia jej atmosfery.
Rozbłyski te wziął pod lupę międzynarodowy zespół astronomów pod kierownictwem Ekateriny Ilin z Instytutu Leibniza w Poczdamie. Badacze sięgnęli po dane zbierane przez działającą od 2018 roku satelitę TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) i ocenili krzywe jasności 3000 obiektów, trafiając w międzyczasie na ślady czterech wyjątkowo dorodnych rozbłysków. Na podstawie posiadanych informacji potrafili określić region gwiazdy, z którego nastąpił wyrzut.
Okazało się, że wszystkie uchwycone rozbłyski miały swoje źródło powyżej 55 stopnia szerokości geograficznej. To dość daleko od równika gwiazdy; inaczej niż w przypadku Słońca, które błyska zwykle poniżej 30 stopnia. Oczywiście trudno wyciągać wiążące wnioski na podstawie czterech przypadków, ale szansa na taką zbieżność jest bardzo niewielka.
Jeżeli astronomowie mają rację, to doskonała wiadomość dla wszystkich zwolenników poszukiwań życia poza Ziemią. "Egzoplanety poruszające się w płaszczyźnie równika gwiazdy, podobnie jak planety w naszym własnym Układzie Słonecznym. Mogą być zatem w dużej mierze chronione przed takimi superrozbłyskami, ponieważ te są skierowane w "górę" lub w "dół", poza dysk planetarny. Powinno to poprawić perspektywy poszukiwania zamieszkiwanych egzoplanet krążących wokół małych czerwonych karłów." – podsumowuje Ilin.
Więcej informacji znajdziesz w źródle: E. Ilin, K. Poppenhaeger, S. Schmidt, Giant white-light flares on fully convective stars occur at high latitudes, "Monthly Notices of the Royal Astronomical Society".
