Nie jesteś fanem ośmionogich stworzonek, które czasem można spotkać w kątach domu czy mieszkania? Twój strach nie jest bezpodstawny. Ostatnie badania dowodzą, że ludzie są zaprogramowani, by odczuwać takie emocje.
Eksperyment przeprowadzili naukowcy z Uniwersytetu Maxa Plancka w Lipsku oraz z Uniwersytetu w Uppsali. Jego podstawa jest dość ciekawa – ludzie bowiem boją się zarówno węży i pająków. Także Europejczycy, gdzie problem ten nie jest szczególnie dotkliwy, bo zwierzęta tego gatunku spotyka się sporadycznie.
Dlatego powstały dwie hipotezy. Pierwsza zakłada, że nasz strach jest wrodzony, druga zaś – że została wpojona kulturowo, w procesie dorastania. Badania potwierdzają, że pierwsza hipoteza jest prawdziwa. W jaki sposób?
Postanowiono sprawdzić, jak na zdjęcia pająków oraz węży zareagują sześciomiesięczne dzieci. Czyli takie, które jeszcze nie zostały nauczone, by jakikolwiek strach odczuwać. Fotografie wpleciono między zdjęcia o neutralnym wydźwięku, jednak to właśnie zdjęcia pająków i węży wywoływały reakcje fizjologiczne, charakterystyczne dla strachu, jak na przykład zwiększone źrenice.
Oznacza to zatem, że lęk przed nimi jest ewolucyjny. Mechanizm ten pozwolił ludziom w przeszłości unikać zagrożenia ze strony pająków i węży – czy było realnie, czy nie, to nieistotne. Zwiększona uwaga oznaczała większe szanse na przeżycie. Warto w tym momencie pamiętać, że na przestrzeni ewolucji to właśnie te zwierzęta stanowiły głównie zagrożenie – duże ssaki pojawiły się dopiero później, dlatego w naszych genach nosimy pierwotną niechęć do pająków i węży.
