1 maja 2000 roku wyłączono Selective Availability. GPS stał się użyteczny

1 maja 2000 roku amerykański prezydent Bill Clinton rozpoczął nową epokę. Jednym podpisem sprawił, że cywile uzyskali dostęp do rozwiązania, z którego dotychczas korzystało wojsko, czyli do precyzyjnej nawigacji.

Przez długie lata był to przywilej wojska, które przez lata 70. Rozwijało – początkowo w formie testowej – konstelację satelitów systemu GPS.

Decyzja o udostępnieniu GPS-u cywilom zapadła pod wpływem tragedii. W 1983 roku radziecki myśliwiec zestrzelił południowokoreański samolot pasażerki. Sowieci tłumaczyli, że samolot naruszył przestrzeń powietrzną ZSRR.

Aby nie dopuścić do takich incydentów w przyszłości, Amerykanie zdecydowali o udostępnieniu technologii cywilom. Był jednak pewien haczyk – cywilne odbiorniki podawały lokalizację obarczoną błędem do 100 metrów.

Nadawały się dla samolotów, statków czy wypraw przemierzających pustkowia, ale nie pozwalały na precyzyjną nawigację z uwzględnieniem siatki ulic czy konkretnych adresów.

Było to efektem funkcjo o nazwie Selective Availability – celowego wprowadzania do . Co istotne, wbrew obiegowej opinii nie były zakłócane wyłącznie cywilne odbiorniki.

Odczyt pozycji był obarczony błędem dla wszystkich, jednak wojsko miało możliwość korygowania go za pomocą sieci naziemnych nadajników Differential Global Positioning System, bazującej na wiedzy o dokładnej lokalizacji każdego z nich.

Co istotne, Amerykanie w każdej chwili mogą wyłączyć GPS lub ponownie zakłócać jego wskazania. Dlatego państwa, którym zależy na autonomii w kwestii nawigacji, rozwijają własne, alternatywne systemy, niekiedy ograniczone do wybranego obszaru planety.

Należą do nich:

• GLONASS (Rosja),
• Beidou (Chiny,
• DORIS (Francja),
• QZSS (Japonia),
• Galileo (państwa Europy).