Tygrys tasmański: Jedno z najbardziej zagadkowych zwierząt, które swoje młode nosiło w torbie

Największy drapieżny torbacz, posiadający głowę wilka i paski tygrysa wyginął przez ludzką chciwość. Dzisiaj pozostały tylko nagrania przedstawiające niesamowite zwierzę, a także liczne zagadki na temat jego ewolucji, które naukowcy próbują rozwiązać.

Tygrys tasmański: Jedno z najbardziej zagadkowych zwierząt, które swoje młode nosiło w torbie
Źródło zdjęć: © East News | Ardea Picture Library
Karolina Modzelewska

24.09.2019 15:42

Tygrys tasmański nazywany również wilkiem workowatym lub thylacine był ogromnym, szorstkowłosym psem. Swoim wyglądem przypominał połączenie wilka, kangura i tygrysa. Osiągał długość do 1,3 metra, a jego waga wynosiła około 20-30 kg.

Ostatniego wolno żyjącego tygrys tasmańskiego widziano w 1933 roku na Tasmanii, a ostatni okaz żyjący w niewoli zmarł w Hobart Zoo w Australii w 1936 roku.
Zwierzę wymarło przez polowania, do których zachęcał tasmański rząd. W latach 1886-1909 władze wypłacały nagrody za każdego martwego osobnika. Upolowanie wilka workowatego było więc łatwym sposobem na dodatkowy zarobek.

Zbieżna ewolucja gatunków

Nowe badanie prowadzone pod kierownictwem Anrew'a Paska z Uniwersytetu w Melbourne, opublikowane na łamach Genome Research miało odpowiedzieć na pytanie dotyczące podobieństw pomiędzy tygrysem tasmańskim i wilkiem.

W tym celu porównano kompletne sekwencje DNA tygrysa tasmańskiego i wilka. Analiza wykazała, że podobieństwo między nimi jest bardzo wysokie.
Zdaniem naukowców tygrysy tasmańskie, wilki, psy i lisy są prawdopodobnie najbardziej zbliżonymi pod względem ewolucji zwierzętami. Dzięki temu mogły ewoluować w podobny sposób w odpowiedzi na pojawiające się wyzwania środowiskowe.

Pomimo tego, że wymienione gatunki posiadały wspólnego przodka co najmniej 160 mln lat temu miały prawie identyczny kształt czaszki o podobnych właściwościach biomechanicznych.

Obraz
© Shutterstock.com | Catmando

Niekodujące genomy

Analiza tempa ewolucji genomów badanych zwierząt pozwoliła odkryć setki niekodujących elementów DNA zarówno u tygrysa tasmańskiego, jak i u wilka.
Dawniej niekodujące elementy DNA uznawano za zbyteczne. Obecnie uważa się, że odgrywają one ważną rolę w regulacji genów podczas rozwoju, kiedy powstaje większość cech, czyniących dany gatunek wyjątkowym.

Niekodujące elementy DNA mogą być głównym motorem różnorodności u zwierząt. Prawdopodobnie wyjaśniają także zbieżną ewolucję tygrysa tasmańskiego i wilka.

Źródło: Phys.org

wiadomościdnagenom
Komentarze (1)