Bat na okręty podwodne. Brytyjczycy mają nową broń

Nowym uzbrojeniem brytyjskich samolotów będą torpedy Sting Ray. Nie jest to broń zupełnie nowa, a jedynie została teraz zintegrowana z samolotami produkcji amerykańskiej. Torpedy tego typu są w brytyjskim uzbrojeniu od wielu lat. Wcześniej były w nie uzbrojone samoloty patrolowe Nimrod, a także wiele typów okrętów wojennych i śmigłowców. Torpedy tego typu zostały zaprojektowane specjalnie do zwalczania najnowocześniejszych, wtedy jeszcze radzieckich, okrętów podwodnych z podwójnym kadłubem tytanowym zdolnych do zanurzania się na kilkaset metrów.

Obie torpedy mają ten sam kaliber – 324 mm, co jest NATO-wskim standardem, jeśli chodzi o torpedy przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych. Przy tym Sting Ray jest krótsza (2,6 m) i nieco lżejsza (267 kg) od amerykańskiego odpowiednika. Ponadto jest szybsza, ma większy zasięg i nowocześniejszą głowicę naprowadzającą pozwalającą torpedzie na samodzielne wykrycie, sklasyfikowanie i zaatakowanie celu. Naprowadzanie odbywa się za pomocą umieszczonego w dziobie torpedy aktywnego sonaru wysyłającego impulsy, które odbite od okrętu podwodnego powracają do torpedy i wskazują jej położone celu. Oprogramowanie komputera pokładowego ma pozwalać na odróżnienie właściwego okrętu podwodnego od celów pozorowanych.

Za bezpośrednie niszczenie okrętów podwodnych odpowiada głowica kumulacyjna o masie 45 kg. Wykorzystując wysoką dokładność sonaru torpeda nie tylko potrafi trafić w cel, ale również wybrać samodzielnie najbardziej optymalny punkt trafienia. W przypadku ominięcia celu torpeda może zawrócić i ponowić atak. Prędkość wynosi około 45 węzłów, a zasięg 11 km.

Chociaż amerykańska torpeda Mk 54 formalnie jest młodsza od brytyjskiego rywala, bo weszła do produkcji w 2004 r., a Sting Ray w 1986 r., to pod wieloma względami jest mniej zaawansowana. Jest tak dlatego, że Mk 54 to de facto hybryda powstała z połącznie dwóch starszych torped. Przednia sekcja z systemem naprowadzania została wzięta z torped Mk 50, których rodowód sięga początku lat 1970-tych, a tylna sekcja z układem napędowym i ładunkiem bojowym pochodzą z torpedy Mk 46 z połowy lat 1960-tych. Oczywiście wszystkie elementy zostały unowocześnione, a w komputerze sterującym zastosowano oprogramowanie pochodzące z nowoczesnych torped Mk 48 ADCAP. Torpeda waży 276 kg i ma długość 2,7 m. Dane takie jak prędkość maksymalna czy zasięg są niejawne, ale według informacji nieoficjalnych wynoszą one odpowiednio ponad 40 węzłów i 9 km.

Plan pozyskania morskich samolotów wielozadaniowych P-8 pojawił się w brytyjskich siłach zbrojnych w 2015 r., kiedy to w przeglądzie strategicznym zapisano konieczność przywrócenia zdolności do patrolowania obszarów morskich. Wielka Brytania przez dziesiątki lat dysponowała takimi możliwościami, ale utraciła je w 2009 r. wraz z wycofaniem samolotów Nimrod MR2 i anulowaniem programu ich modernizacji do standardu Nimrod MRA4. W tym czasie Boeing P-8 był jedynym samolotem dostępnym na rynku spełniającym brytyjskie wymagania. Umowa na 9 samolotów została podpisana w 2016 r.

Pierwsza maszyna została przekazana odbiorcy w październiku 2019 r., a kolejna w styczniu 2020 r. W chwili obecnej wszystkie zamówione samoloty są już dostarczone i znajdują się w uzbrojeniu dwóch jednostek: 120. i 201. Eskadry z bazy RAF Lossiemouth w Szkocji. Wcześniej obie jednostki wykorzystywały samoloty Nimrod. Aby przyspieszyć wprowadzenie P-8 do służby, brytyjskie załogi szkoliły się latając na samolotach amerykańskich jeszcze przed rozpoczęciem dostaw dla RAF. Osiągnięcie pełnej gotowości operacyjnej jest planowane na ten rok.

Współpraca obu państw jest znacznie głębsza. W 2017 r. podpisano porozumienie o współpracy w wykorzystaniu samolotów P-8 obu krajów na obszarze Atlantyku. W wymiarze sojuszniczym ich głównym zadaniem jest monitorowanie aktywności rosyjskich okrętów podwodnych. Ponadto pełnią rolę sił eskortowych dla brytyjskich lotniskowców typu Queen Elizabeth i atomowych okrętów podwodnych w czasie wychodzenia i wchodzenia do portów i operowania na wodach w zasięgu Poseidonów. Ponadto samoloty są wykorzystywane do misji poszukiwawczo-ratunkowych dalekiego zasięgu.

Chociaż P-8 są bardzo nowoczesnymi samolotami o dużych możliwościach, to Brytyjczycy mają ich za mało do wypełniania wszystkich niezbędnych zadań. Stało się to szczególnie widoczne w 2022 r. po rosyjskiej napaści na Ukrainę, z czym wiązał się również wzrost aktywności rosyjskiej marynarki wojennej jako całości. Dowództwo RAF stwierdziło, że aby zapewnić wiarygodną ochronę sił Royal Navy przed bardziej aktywnymi rosyjskimi okrętami podwodnymi konieczne jest pozyskanie trzech dodatkowych samolotów. Na razie nie wiadomo, jakie decyzje w tej kwestii podejmą politycy.

Twórz treści i zarabiaj na ich publikacji. Dołącz do WP Kreatora