Brawurowa akcja Ukraińców. Pięć rosyjskich haubic poszło z dymem

Haubice D-30 (określane również jako 2A18) opracowano w ZSRR jeszcze w latach 50. XX wieku. Do służby zaczęły wchodzić w 1960 r. Początkowo w ZSRR, ale z czasem także w wielu innych państwach Azji, Europy Wschodniej i Afryki. O sukcesie tej broni może świadczyć fakt, że jest produkowana do dziś, a w Ukrainie korzystają z niej obydwie strony trwającej wojny.

Na nagraniu opublikowanym w mediach społecznościowych można zauważyć, że żołnierze wchodzący w skład 47. Brygady Zmechanizowanej ukraińskiej armii atakowali rosyjskie pozycje przy pomocy dronów.

To bardzo często stosowana taktyka podczas wojny w Ukrainie. Bezzałogowce są używane nawet do rażenia pojazdów pancernych, ale szczególnie skuteczne okazują się zwłaszcza w kontekście nieopancerzonej broni, do której zalicza się też stosunkowo niewielka, holowana haubica D-30. Jej waga to nieco ponad 3 t. Zazwyczaj jest holowana przez ciężarówkę, która jednocześnie służy do transportu amunicji oraz kompletnej załogi.

Poza prostą budową, haubica D-30 ma również inne atuty. Można zrzucać ją z powietrza za pomocą specjalnych platform spadochronowych, a przede wszystkim została dostosowana do strzelania różnymi rodzajami amunicji kal. 122 mm. Ma to znaczenie zwłaszcza w przypadku długotrwałego konfliktu, a taki teraz toczy się w Ukrainie. Właśnie od rodzaju używanej amunicji (pocisków burzących i odłamkowo-burzących) zależny jest zasięg tej haubicy.

W przypadku podstawowej amunicji haubica D-30 pozwala razić cele oddalone o maksymalnie 15 km. Zastosowanie pocisków wspomaganych rakietowo zauważalnie zwiększa zasięg, który może sięgać wtedy nawet 21 km. Na krótkim dystansie (do ok. 850 m) haubica D-30 może być wykorzystywana także w roli działa przeciwpancernego. Jej przygotowanie do strzału zajmuje ok. 2 minuty. Do obsługi haubicy D-30 wymagane jest siedem osób.