Tajemnica Gwiazdy Polarnej. Naukowcy nie są w stanie znaleźć wyjaśnienia
Ludzie obserwują północną Gwiazdę Polarną Ziemi od tysiącleci. Od zawsze służyła jako rodzaj naturalnego kompasu, wskazując północ, gdyż na mapie nieba znajduje się prawie bezpośrednio nad biegunem północnym Ziemi.
Alfa Ursae Minoris (gwiazda polarna) jest także najbliższą cefeidą Ziemi, rodzajem gwiazdy pulsującej regularnie pod względem średnicy i jasności. Nie każdy też wie, że jest ona częścią systemu binarnego. Ma ciemniejszą siostrę, znaną jako Polaris B, którą również możemy oglądać z Ziemi.
Z pozoru mogłoby wydawać się więc, że sporo wiemy o północnej Gwieździe Polarnej. Astrofizycy zauważają że "gdy dowiadujemy się o niej więcej, staje się jasne, że co raz mniej rozumiemy". Takie słowa padają w nowym artykule naukowym o Polaris. Problem z gwiazdą polega na tym, że naukowcy nie zgadzają się co do jej wielkości i odległości.
Naukowcy prowadzą różnego rodzaju obserwacje, aby zdefiniować parametry konkretnych typów gwiazd. W przypadku cefeid, obliczanie masy, wieku i odległości od Ziemi prowadzi się na podstawie gwiezdnego modelu ewolucji. Na podstawie poznanych wartości tj. jasność, kolor czy częstotliwość pulsacji gwiazdy, są w stanie poznać jej rozmiar czy wiek (w tym etap życia).
Gwiazda Polarna - niezależne metody badania nawzajem sobie zaprzeczają
Modele te w przypadku cefeid są szczególnie precyzyjne. A tymczasem naukowcy napotkali pewnego rodzaju problem. Inne metody badań przynoszą sprzeczne wyniki z tym, co mówi model ewolucyjny. Według innych pomiarów, masa gwiazdy ma wynosić 3,45 masy Słońca, co jest dużo niższym wynikiem, niż w przypadku badania ewolucyjnego - około 7 razy.
Naukowcy stwierdzają, że jedną z możliwości jest to, że co najmniej jeden z tych pomiarów jest po prostu błędny. Hilding R. Neilson, astrofizyk z University of Toronto powiedział, że Polaris jest szczególnie trudną do zbadania gwiazdą. Znajduje się nad biegunem północnym Ziemi, czyli poza polem widzenia większości teleskopów. Teleskopy wyposażone w sprzęt niezbędny do precyzyjnego pomiaru właściwości gwiazd są zwykle zaprojektowane do badania znacznie słabszych, ale bardziej odległych gwiazd. Polaris jest dla nich zbyt jasnym obiektem.
