Najgroźniejsza broń sił zbrojnych Rosji

Su-34 to rosyjski bombowiec taktyczny, opracowany na bazie myśliwca Su-27. Konstruktorzy zastosowali w nim nietypowe rozwiązanie, umieszczając stanowiska 2-osobowej załogi nie jedno za drugom, ale obok siebie.

Kabina załogi jest zabezpieczona przed ostrzałem tytanową "wanną", a 8 ton uzbrojenia może być przenoszone na aż 12 węzłach pod skrzydłami i kadłubem. Co istotne, poza atakami na cele naziemne, prowadzonymi przy dużej szybkości i małej wysokości lotu, Su-34 ma także możliwość prowadzenia walki powietrznej.

Ten - potencjalnie - bardzo nowoczesny i groźny samolot ma jednak sporego pecha. Sama produkcja pierwszej serii maszyn ujawniła poważne problemy z organizacją pracy i jakością wykonania. Pierwsze lata służby ujawniły także wadliwe działanie kluczowych elementów systemu bojowego, jak radar czy układ nawigacyjny.

Podstawowym wyposażeniem rosyjskich wojsk zmechanizowanych są przestarzałe bojowe wozy piechoty BMP-1 (używane także w Polsce) i BMP-2. To lekkie i słabo opancerzone pojazdy. Nowa rosyjska konstrukcja jest całkowicie inna.

Ciężki bojowy wóz piechoty T-15 wykorzystuje podwozie "Armata" - modułową konstrukcję, stanowiącą bazę dla budowy szeregu pojazdaów bjowych nowej generacji, w tym bojowych wozów piechoty i czołgów.

T-15 waży 48 ton - to więcej, niż czołgi T-90, zabiera 9 żołnierzy, a poza grubym pancerzem jest chroniony przez aktywny system Afganit. Jego zadaniem jest wykrywanie wystrzelonych pocisków i niszczenie ich w locie, zanim zdążą uderzyć w pancerz.

Podstawową przeszkodą w masowym wykorzystaniu tego sprzętu jest jego wysoka cena, wpływająca na tempo modernizacji rosyjskich jednostek.

Rosyjski czołg nowej generacji zasłynał tym, że zepsuł się podczas pierwszej, publicznej prezentacji podczas defilady w Moskwie. Nie zmienia to faktu, że jest to konstrukcja, która zrywa z dotychczasową filozofią projektowania rosyjskich czołgów.

Konstruktorzy nie dążyli tym razem do minimalizacji wagi - czołg jest solidnie opancerzony i cięższy od wcześniejszych modeli. Od większości innych czołgów wyróżnia go także rozwiązanie w postaci bezzałogowej wieży.

Dzięki temu cała załoga przebywa w dobrze zabezpieczonym kadłubie, chronionym nie tylko mocą pancerza, ale także dzięki aktywnemu systemowi ochrony. Ten, podobnie jak w przypadku wozu piechoty T-15, bazuje na modułowym podwoziu Armata, opracowanym z myślą o budowie całej serii nowych pojazdów pancernych.

Myślisz: rosyjska broń. Mówisz: kałasznikow. Skojarzenie, zapoczątkowane pond pół wieku temu przez Michaiła Kałasznikowa ma się nadzwyczaj dobrze, a sama broń zawędrowała nawet na flagi państwowe.

Warto przy tym pamiętać, że prawdopodobnie najsłynniejszy AK-47 tak naprawdę nigdy nie istniał. To oznaczenie jednego z prototypów, a w ZSRR nie produkowano broni o takiej nazwie.

Kałasznikow jest jednak wciąż modernizowany, a jego najnowsza wersja, AK-12. została niedawno przyjęta na uzbrojenie rosyjskiego wojska. Broń charakteryzuje się modułową konstrukcją, dzięki której docelowo powstanie około 20 typów uzbrojenia, dostosowanego do strzelania trzema różnymi typami amunicji.

Rosyjski śmigłowiec szturmowy to maszyna, bazująca na wcześniejszym modelu Ka-50. W śmigłowcu zastosowano wiele nietypowych i innowacyjnych rozwiązań. W oczy rzuca się układ współosiowych, przeciwbieżnych wirników, zastosowanych zamiast klasycznego rozwiązania z wirnikiem głównym i ogonowym.

Dzięki temu maszyna jest krótsza, potrzebuje mniej miejsca do lądowania, a do tego nie posiada wrażliwego elementu w postaci wirnika ogonowego. Atuty te zostały okpione większym stopniem komplikacji układu przeniesienia napędu.

Wyjątkowe są także katapultowane fotele załogi - na moment przed ich wystrzeleniem odstrzeliwane są łopaty wirnika, dzięki czemu załoga może bezpiecznie opuścić uszkodzoną maszynę.

W porównaniu z Ka-50, Ka-52 ma bogatsze wyposażenie awioniczne, pozwalające na działanie w zróżnicowanych warunkach i dowodzenie grupą innych śmigłowców. Maszyna ma także możliwość podjęcia walki powietrznej.

P-800 Oniks to przeciwokrętowy pocisk manewrujący, charakteryzujący się bardzo dużą prędkością lotu, sięgającą Mach 2,5. Oniks został dostosowany do wystrzeliwania zarówno z wyrzutni lądowych, okrętowych, jak i z samolotów. Istnieje również wersja wystrzeliwana z zanurzonych okrętów podwodnych.

Zasięg pocisku zależy od rodzaju celu i profilu lotu. Może sięgać nawet ponad 300 kilometrów. Podczas działań rosyjskiego kontyngentu w Syrii, Oniksy zostały użyte także przeciwko celom lądowym.

Jednym z atutów rosyjskich wojsk rakietowych są międzykontynentalne pociski balistyczne, wystrzeliwane z mobilnych wyrzutni, umieszczonych na ciężkich, wieloosiowych podwoziach.

Obok pocisków RS-12M1 Topol-M na wyposażeniu rosyjskich wojsk znajdują się także nowocześniejsze pociski RS-24 Jars. Przy długości i wadze sięgającej 50 ton, pocisk RS-24 może osiągnąć cel oddalony nawet o 11 tys. kilometrów.

Pocisk jest przy tym wyposażony w głowicę MIRV, zawierającą kilka mniejszych głowic jądrowych, z których każda może razić inny cel. Obok wariantu na podwoziu kołowym, Rosjanie opracowali także wersję kolejową, która jednak nie weszła do produkcji.

Ten rakietowy system artyleryjski został umieszczony na podwoziu czołgu. Wysoka mobilność i opancerzenie pozwalają mu na zapewnianie bezpośredniego wsparcia walczącym oddziałom.

TOS-1 ma bardzo dużą siłę ognia - w zależności od wersji jest wyposażony w 30- lub 24-prowadnicową wyrzutnię, a wystrzelenie wszystkich rakiet zajmuje od 6 do 12 sekund.

Atutem tej broni jest także krótki czas potrzebny od zajęcia pozycji do otwarcia ognia - wystarczy na to zaledwie 90 sekund. TOS-1 przez długi czas pozostawał tajną bronią - od jego pomyślnych prób do pierwszej, publicznej prezentacji minęło niemal 20 lat.