Broń chemiczna - polscy inżynierowie opracowali na nią odpowiedź

WB Electronics i WIChiR szykują się do zaprezentowania swojego nowego wspólnego „dziecka”. – Przyrządu Rozpoznania Skażeń PRS-1W. Zgrabny ciemnozielony prostopadłościan ze świecącą się jasnozieloną diodą przyciąga wzrok i skłania do zadania pytań, w tym tego najważniejszego - „czy w Syrii to by się sprawdziło?” Odpowiedź może być tylko jedna: sprawdziłoby się.

Urządzenie jest efektem końcowym prac rozpoczętych przez naukowców w Wojskowym Instytucie Chemii i Radiometrii, którzy opracowali nowatorską metodę detekcji opierającą się na tzw. różnicowej spektrometrii jonów skojarzonej z klasyczną spektrometrią. Wspólny wysiłek z inżynierami z prywatnych spółek, specjalizujących się w produkcji bardzo zaawansowanej technologicznie elektroniki o wojskowym przeznaczeniu doprowadził do powstania produktu, który ma niespotykane właściwości detekcyjne. Potrafi wykryć i poinformować o obecności w powietrzu nawet niewielkich ilości groźnych substancji, a jednocześnie odróżnia te naprawdę groźne od takich, które jedynie przypominają swoją budową chemiczną te pierwsze.

To kluczowe cechy, bo –. jak łatwo się domyślić – zdiagnozowanie użycia niebezpiecznej substancji już w niewielkim stężeniu pozwoli szybciej zabezpieczyć się przed skutkami jej działania, a tym samym zmniejszy liczbę ofiar. Także dlatego, że uniknięcie fałszywego alarmu spowodowanego błędnym rozpoznaniem zapobiegnie niepotrzebnej panice i – w konsekwencji – także możliwym ofiarom.

Warto wiedzieć, że urządzenie nie musi być wykorzystywane jedynie przez wojsko, chociaż zostało zaprojektowane przede wszystkim z myślą o naszych żołnierzach użytkujących popularne Rosomaki. Może ono być przydatne także innym służbom dbającym o porządek i bezpieczeństwo ludności. Znalazłoby zastosowanie choćby do ochrony metra. W naszej warszawskiej podziemnej kolejce kilkakrotnie zdarzyły się fałszywe alarmy bombowe –. odczyty z detektora skażeń już początkowej fazie akcji zabezpieczającej powiedziałyby z jakiego rodzaju zagrożeniem mamy lub nie, do czynienia, i dzięki temu ochroniłyby podróżnych i służby spieszące z pomocą.

PRS-1. mógłby być przydatny w fabrykach i zakładach przemysłowych, w których do procesów produkcyjnych stosuje się toksyczne substancje przemysłowe (TSP) – zawsze istnieje niebezpieczeństwo jakiegoś zdarzenia, które narazi życie lub zdrowie pracowników. Wykorzystany do monitorowania przebiegu wszelkich imprez masowych, ochroni uczestników, którzy także mogą się stać celem użycia środków niebezpiecznych, lub nawet takich całkiem niewinnych, ale o specyficznych – a przez ten fakt podejrzanych – właściwościach (np. charakteryzujących się ostrym, drażniącym zapachem) i zapobiec wybuchowi paniki.

PRS-1. potrafi wykryć zbliżającą się falę uderzeniową powstałą z zastosowania broni. Na razie pomaga ochronić tylko załogę Rosomaka – odcinając mikroświat wnętrza pojazdu od śmiercionośnego otoczenia poza jego burtami. Jednakże z równym powodzeniem można go przystosować do użycia w schronach czy innych przestrzeniach mających zapewnić bezpieczny azyl, jak choćby wspomniane już wcześniej metro.

Broń chemiczna, to wykorzystywane podczas konfliktów zbrojnych substancje chemiczne. Często określa się je jako gazy bojowe, gdyż pod tą postacią najczęściej występują. Istnieją dziesiątki rodzajów broni chemicznej, ale nam najbardziej znane są sarin, soman i gaz musztardowy, o których najczęściej możemy usłyszeć w telewizji czy przeczytać w gazecie. Jednak jaka jest ich historia, kto pierwszy użył broni chemicznej?

Gazy bojowe używane były już przez Chińczyków w IV w. p.n.e. czy starożytnych Greków. Jednak na większą skalę zastosowano je dopiero podczas I wojny światowej. Jako pierwsi możliwość uzyskania przewagi nad przeciwnikiem związaną z użyciem tego oręża zauważyli Niemcy, którzy 1. października 1914 r. ostrzelali Francuzów granatami z gazem łzawiącym. Oczywiście gaz łzawiący nie wpłynął znacząco na losy bitwy, dlatego Niemcy sięgnęli po płynny chlor. Wypuszczany wprost z beczek i niesiony siłą wiatru, po raz pierwszy został wykorzystany 22 kwietnia 1915 r. pod Ypres w Belgii. Datę tę uznaje się za początek tzw. wojny gazowej. Co ciekawe, Ypres możemy uznać za poligon doświadczalny I wojny światowej, gdyż również tam został użyty po raz pierwszy gaz musztardowy - znany nam odtąd jako iperyt.

Wojna gazowa w latach 1914-191. przyniosła śmierć 430 tys. żołnierzom. Rannych zostało ponad 500 tys. osób. Opinia publiczna, organizacje humanitarne i wielu przywódców państw domagało się opracowania zasad, które zabronią lub ograniczą używania broni chemicznej. W wyniku dyskusji 17 czerwca 1925 r. podpisano protokół genewski, który zakazywał używania na wojnie gazów duszących, trujących lub podobnych oraz środków bakteriologicznych. Warto jednak podkreślić, że protokół nie zakazywał produkcji bojowych środków trujących (BST)! Nietrudno się domyślić, że w dwudziestoleciu międzywojennym nadal mieliśmy do czynienia z przypadkami używania gazów bojowych. Tak zdarzyło się choćby podczas konfliktów w Chinach i Etiopii.

Minęło niewiele ponad dwadzieścia lat, a świat znów pogrążył się w globalnym konflikcie. Wojnie, w której nie liczyła się jednostka. Dlatego do tej pory nie są jasne powody, dla których żadna ze stron nie zdecydowała się na użycie broni chemicznej. Historycy tłumaczą to z jednej strony osobistymi doświadczeniami Adolfa Hitlera, który na własnej skórze przekonał się czym jest atak chemiczny, a z drugiej strony obawą o rozpętanie światowej wojny chemicznej, w której mogły ucierpieć niemieckie miasta znajdujące się w zasięgu samolotów RAF-u. Warto jednak odnotować, że od 194. r. Niemcy rozpoczęli używanie Cyklonu-B do masowej eksterminacji w obozie zagłady KL Auschwitz, zabijając w ten sposób blisko milion ludzi.

Po tragicznych doświadczeniach I i II wojny światowej ludzkość dążyła do wyeliminowania BST ze swoich arsenałów. Wojna nie zna jednak kompromisu i gdy generałowie uznają, że takie środki pomogą im zwyciężyć nie wahają się ich użyć. Warto tu przytoczyć kilka przykładów.

W trakcie wietnamskiego konfliktu Amerykanie zmagali się z bujną roślinnością tego kraju, będącą naturalną kryjówką dla sił Wietkongu. By pozbyć się gęstej flory, a tym samym odkryć pozycje wroga zrzucali z samolotów środek Agent Orange. Jak się później okazało Agent Orange był zanieczyszczony groźną dioksyną, która u osób mających z nią kontakt powodowała charakterystyczne zmiany wyglądu twarzy, a także większą podatność na choroby nowotworowe.

W ostatnich dwóch dekadach XX w. do niechlubnej historii chemicznych środków bojowych zapisał się szczególnie Saddam Husajn. Podczas konfliktu iracko-irańskiego, który wywołał, orężem mającym przechylić szale zwycięstwa na jego korzyść miała być broń chemiczna. Pomimo ogólnego potępienia zastosowania BST Saddam Husajn –. posiadając wsparcie Stanów Zjednoczonych, ZSRR i krajów arabskich – mógł czuć się bezkarny wykorzystując wszelkie dostępne środki prowadzące do zwycięstwa. Sytuacja zmieniła się o 180° gdy zrzucił na kurdyjską Halabdżę bomby z mieszanką sarinu, tabunu i gazu musztardowego. Wydarzenie to kilkanaście lat później stało się jednym z pretekstów interwencji amerykańskiej w Iraku i obalenia Saddama Husajna.

Powtarzające się przypadki używania broni chemicznej zmuszają świat do podjęcia próby całkowitego zakazu jej produkcji. W 199. r. w Paryżu zostaje podpisana konwencji o zakazie broni chemicznej. Nad przestrzeganiem traktatu czuwa powstała w 1997 r. Organizacja ds. Zakazu Broni Chemicznej. Dziś postanowienia traktatu wiążą 182 państwa.

Świat jednak nie uwalnia się od BST, które pozostają w rękach dyktatorskich reżimów oraz terrorystów. Wszystkim nam dobrze znany jest przykład Syrii. Bliskowschodniego państwa leżącego pomiędzy odwiedzanymi tłumnie także przez naszych rodaków Turcją i Izraelem. W gorącym kraju –. gorące nastroje i stan oporu przeciwko funkcjonującemu reżimowi tak wysoki, że dochodzi do zamieszek, i w końcu – wybuchu wojny domowej.

W tych okolicznościach władze rządowe decydują się na użycie sarinu, który w drugiej połowie sierpnia 201. zabija prawie 1,5 tysiąca osób, a trzykrotnie więcej rani powodując poważne trudności z oddychaniem. Świat jest w szoku. Wywiady wielu państw od dawna ostrzegały o takiej możliwości, gazety rozpisywały się w możliwych scenariuszach przyszłych wydarzeń, ale póki nie stały się one faktem – niektórzy nawet nie do końca zdawali sobie sprawę gdzie właściwie leży Syria.

Nagle zagrożenie okazuje się realne, w obliczu rozproszonego wroga i konfliktów asymetrycznych każdy może przypuścić atak chemiczny - w dowolnym miejscu na świecie. By wyprodukować sarin nie trzeba specjalistycznej wiedzy, ani zaawansowanego laboratorium. To środek, który potrafi stworzyć każdy student trzeciego roku chemii. Nic więc dziwnego, że Pokojową Nagrodę Nobla w 201. r. zostaje przyznana wspomnianej wcześniej Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej. Norweski Komitet Noblowski wysyła w ten sposób jasny sygnał, że problem broni chemicznej musi zostać ostatecznie rozwiązany.

Tajne bronie w II wojnie światowej