15 lat "World of Warcraft". To niesamowite, że MMO od Blizzarda ma już tyle lat. I wciąż żyje

Pamiętam te zapowiedzi. "Będziecie odwiedzać miejsca, które pamiętacie z Warcraftów". W "World of Warcraft" miałem zobaczyć z bliska pola bitew, na których wcześniej przelewałem krew orków, elfów, ludzi, trolli i krasnoludów - ale w izometrycznym widoku, typowym dla strategii czasu rzeczywistego. To brzmiało jak magia. Co prawda gry sieciowe nie były w 2004 roku żadną nowością, ale umówmy się - większość tych popularnych w Polsce była stara lub brzydka. Albo jedno i drugie. "Tibia" i "Ultima Online" były wyznacznikiem naszych gustów.

"Gamingowy hipsterzy" mogli znać coś takiego jak "Anarchy Online". Wydana w 2001 r. produkcja oferowała śliczny świat 3D, futurystyczne koncepcje lokacji i klas postaci, a do tego była darmowa. Później ta sama firma, FunCom, wstrzeliła się trochę lepiej z MMO "Age of Conan". Ale - ponownie się umówmy - ani pierwsze, ani drugi uniwersum nie ma startu do świata "Warcrafta", trzech części RTS-a o kultowym statusie, które sprzedały się w milionach egzemplarzy.

Przyznam się. Niewiele grałem w "WoW-a". Czemu? Chyba po prostu wystartował w złym dla mnie momencie, bo dla licealisty płacenie miesięcznego abonamentu za cokolwiek było abstrakcją. A później brakowało mi albo ekipy, albo czasu w gąszczu kolejnych gier i zżerających czas sieciowych strzelanek, jak "Call of Duty" czy "Counter-Strike".

Ale gdy w 2006 r. dołączyłem do redakcji pism "Play" i "Komputer Świat GRY", słuchałem (biernie) niekończące się opowieści o kolejnych questach, raidach, zestawach broni i dodatkach. Nie była niczym dziwnym sytuacja, w której szliśmy na obiad i cały czas przed i w trakcie konsumpcji był poświęcony rozgorączkowanym historiom o "armorach", "legendarach", "skillach" - bez przejmowania się, że nic z tego nie kumam.

Trochę bardziej dziwiłem się, że starsi o ładnych parę lat koledzy, w tym ci posiadający naprawdę odpowiedzialne stanowiska w pracy, a w domu żonę i małe dzieci, potrafili urządzać maratony z graniem do świtu. A potem przyjść normalnie do pracy. Ale to wszystko składało mi się w obrazek "World of Warcraft" jako gry epokowej. Czegoś wielkiego. Widziałem ekscytację aktualizacjami, nowymi misjami, za to ogłoszenie przez Blizzard prac nad kolejnym dodatkiem z ekscytacji przeradzało się w ekstazę.

Ale że będzie to trwało 15 lat? Każdy wiedział, że "World of Warcraft" będzie działał przez lata. Ale gdyby ktoś w tym 2004 roku powiedział: "Stary, w 2019 nadal miliony będą grały i płaciły ten abonament", to chyba nikt by nie dał wiary. Przecież do tego czasu tyle może się zmienić, konkurencja zrobi coś lepszego, a "Blizzard" zrobi drugą część. Albo "World of StarCraft". Wydarzyło się inaczej.

15 lat, jedna gra, 7 dodatków. 2007 r. - "The Burning Crusade". 2008 r. - "Wrath of the Lich King". 2010 r. - "Cataclysm". 2012 r. - "Mists of Pandaria". 2014 r. - "Warlords of Draenor". 2016 r. - "Legion". 2018 r. - "Battle for Azeroth". Co dalej? "Patrzymy na reakcje społeczności" - to zdanie jak mantrę powtarzali w Los Angeles twórcy gry, zarówno mi, jak i wszystkim kolegom podczas wywiadów.

Pewne jest, że "Battle of Azeroth" otrzyma update "Rise of Azshara" z nowymi obszarami. Pewne jest, że na dalszą część 2019 r. Blizzard szykuje też serię bajerów na 15-lecie serii. Na przykład edycję kolekcjonerską ze sporą figurką Ragnarosa (99 dolarów za zestaw) oraz możliwość zdobycia nowego mounta (Worldbreaker) i peta (Baby Nefarion). Mają czekać na nas także dodatkowe atrakcje, ale o konkretach nikt nic wspomniał.

A co dalej? Logiczne się wydaje, że w 2020 r. zobaczymy kolejny dodatek. Chyba, że twórcy skupią się na rozwijaniu "World of Warcraft Classic", które rusza 27 sierpnia, a już od 15 maja niektórzy zagrają w wersję beta.

Już dawno mówiło się, że "World of Warcraft" to coś więcej niż gra. To wirtualny świat, miejsce spotkań znajomych i gildii. Ta kiedyś może trochę przesadzona fraza, po 15 latach wydaje się całkowicie uprawniona. Ale czy przetrwa kolejną pietnastkę? Napiszę "nie" - po czym ustawię przypomnienie w kalendarzu, żeby w 2034 r. odświeżyć ten tekst i być może potężnie się zdziwić.