Hyunmoo-5. Najpotężniejszy na świecie konwencjonalny pocisk balistyczny

Południowokoreański program rakietowych rozpoczął się w latach 80. w odpowiedzi na pojawienie się u rywala z północy radzieckich pocisków Scud. Pierwsze pociski balistyczne – Hyunmoo-1 – powstały z przerobienia amerykańskich pocisków ziemia-powietrze Nike Hercules. Miały zasięg 180 km, przenosiły głowicę o masie 500 kg i były ta samo niecelne jak ich radzieckie odpowiedniki. Oznaczało to, że mogły trafić jedynie w rozległy cel powierzchniowy, na przykład miasto, ale dokładne zaplanowanie miejsca upadku było niemożliwe.

Impulsem do dalszego rozwoju koreańskiego programu rakietowego była pierwsza próba broni jądrowej przeprowadzona przez Koreę Północną w 2006 r. Wtedy Amerykanie znieśli część restrykcji na technologie rakietowe dostarczane Korei Południowej, co pozwoliło na opracowanie pocisków balistycznych Hyunmoo-2A o zasięgu 300 km i głowicy bojowej o masie 1 tony. Właśnie te pociski powstały przy wydatnej pomocy Rosji, która dostarczyła liczne komponenty rakiet 9K720 Iskander. Szybko pojawiła się również wersja Hyunmoo-2B o zasięgu wydłużonym do 490 km – identycznym jak w Iskanderze. Równolegle z Hyunmoo-2 opracowywano Hyunmoo-3, które nie były pociskami balistycznymi, ale manewrującymi o zasięgu 500 km i głowicy o masie 500 kg.

Następnym pociskiem balistycznym jest Hyunmoo-4 o zasięgu 800 km i głowicy bojowej o masie 2,5 tony. Jest przeznaczony do niszczenia stanowisk umocnionych, na przykład podziemnych stanowisk dowodzenia czy stanowisk startowych północnokoreańskich pocisków balistycznych. Hyunmoo-4 jest pociskiem bazowania lądowego, ale powstał też Hyunmoo-4-4 przenoszony przez okręty podwodne typu KSS-III. Pierwsze odpalenia tych pocisków odbyły się odpowiednio w 2020 i 2021 r., a w tej chwili trwa ich wprowadzanie do służby.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

W 2021 r. Amerykanie znieśli ostatnie obostrzenia związane z południowokoreańskim programem rakietowym i pozostawili Seulowi całkowitą dowolność. To otworzyło drogę do opracowania pocisku pośredniego zasięgu Hyunmoo-5. Rakieta mierzy 16 m i wazy 32 tony. Może atakować cele w odległości od 300 do 3000 km. Rakieta jest wystrzeliwana z kontenera transportowo-startowego (Transporter-Erector-Launcher, TEL) posadowionego na dziewięcioosiowym transporterze K901. Za jej opracowanie odpowiada Hanwha Aerospace. Koreańczycy planują wyprodukowanie w najbliższych latach 200 rakiet tego typu.

Rakieta przenosi ośmiotonową głowicę bojową zdolną do przebicia najgrubszych bunkrów w Korei Północnej. Jest to ładunek odpowiadający amerykańskiej bombie lotnicze GBU-43/B Massive Ordonance Air Blast, która jednakże ma inne zastosowanie. To czyni z Hyunmoo-5 najpotężniejszy konwencjonalny pocisk balistyczny na świcie, czterokrotnie przewyższający masą głowicy bojowej chińskie DF-26 i indyjskie K-4. Pod względem masy ładunku bojowego koreańska rakieta przewyższa nawet niektóre amerykańskie i rosyjskie międzykontynentalne pociski balistyczne.

Pociski Hyunmoo-5 będą stanowiły element doktryny "trzech cięć" przygotowanej przez Koreę Południowa na wypadek wojny. Ma ona zostać wdrożona gdy prawdopodobieństwo wojny z Koreą Północną będzie graniczyło z pewnością i atak z północy będzie spodziewany w ciągu godzin. W takiej sytuacji pociski balistyczne, pociski manewrujące i wielozadaniowe samoloty bojowe zostaną wykorzystane w uderzeniu wyprzedzającym do zaatakowania stanowisk startowych i systemów przenoszenia północnokoreańskiej broni jądrowej.

W drugiej fazie obrona przeciwlotnicza i przeciwrakietowa powinna spróbować przechwycić w powietrzu te rakiety z głowicami jądrowymi, którym udało się przetrwać pierwsze uderzenie. W trzeciej fazie Korea Południowa zamierza zniszczyć w atakach dekapitacyjnych kierownictwo państwowe i wojskowe oraz wszystkie centra strategiczne Korei Północnej. Hyunmoo-5 wykorzystując dużą masę głowicy bojowej i wykorzystując wielką energię kinetyczną ciężkiego pocisku lecącego z dużą prędkością będą w stanie zniszczyć nawet najbardziej umocnione obiekty w Korei Północnej.

Przywódcy Korei Południowej doskonale zdają sobie sprawę, że mogą nastać czasy, kiedy USA nie będą mogły lub chciały dalej obejmować swojego dotychczasowego sojusznika parasolem atomowym. W takim wypadku rząd w Seulu mógłby podjąć decyzję o stworzeniu własnego arsenału jądrowego. Jego podstawy już ma. Dysponuje wymienionymi powyżej pociskami balistycznymi jak również prężnym sektorem cywilnej energetyki jądrowej z reaktorami, w których można wyprodukować pluton do głowic jądrowych.

W takim wypadku pociski Hyunmoo-5 będą wyjątkowo przydatne ze względu na dużą masę przenoszonego ładunku. W dzisiejszych czasach stworzenie głowicy jądrowej jest zadaniem stosunkowo prostym. Tym co stwarza duże problemy jest jej miniaturyzacja pozwalająca na umieszczenie jednej lub wielu głowic w rakietach balistycznych czy pociskach manewrujących. Dysponując rakietą mogącą pomieścić ładunek o dużej objętości i masie Korea Południowa mogłaby nie trudzić się z miniaturyzacją, tylko włożyć do Hyunmoo-5 głowice prostsze, cięższe, ale równie skuteczne i mogące dolecieć na odległość 3000 km.

Byłby to istotny argument w stosunkach z Koreą Północną, ale też Chinami, Rosją, Japonią, a nawet USA. Dysponując podstawowym systemem odstraszania, w drugiej kolejności Koreańczycy mogliby poświęcić czas na badania nad miniaturyzacją pozwalającą na zastosowanie głowic jądrowych również w mniejszych pociskach np. przenoszonych przez okręty podwodne Hyunmoo-4-4