Ukraina poprosiła Niemcy o sprzęt. Berlin nie wyraził zgody

Ukraina poprosiła Niemcy o dostawy ciężkiego sprzętu, m.in. 100 bojowych wozów piechoty Marder – informuje serwis Defence24, powołując się na doniesienia niemieckiego dziennika "Welt". Berlin nie wydał jednak zgody na dostawy, a przyczyny tej decyzji wyjaśnił niedawno kanclerz RFN Olaf Scholz.

W przemówieniu wygłoszonym w Bundestagu Scholz podkreślił, że w kwestii dostaw uzbrojenia rząd federalny działa w koordynacji i w porozumieniu z " przyjaciółmi z UE i NATO". – Byłoby poważnym błędem, gdyby Niemcy miały przyjąć na siebie szczególną rolę – powiedział. Wyjaśniamy, o jaki sprzęt wnioskowała Ukraina.

Marder to gąsienicowy bojowy wóz piechoty opracowany przez koncern Rheinmetall AG. Pierwsza wersja pojazdu weszła do produkcji seryjnej w latach 70. XX w. Jak przypomina Zespół Badań i Analiz Militarnych, Marder 1 przez lata stanowił "podstawowy środek walki i transportu zachodnioniemieckiej piechoty zmechanizowanej".

Napęd pojazdu stanowi 6-cylindrowy, wysokoprężny silnik MTU MB Ea-500 o mocy 600 KM (Marder 1) lub silnik MTU MT 881 o mocy 1000 KM (w przypadku opracowanego w latach 80. Prototypu wozu Marder 2). O uniwersalności tej konstrukcji świadczy najlepiej fakt, że na jej podstawie opracowano czołg podstawowy TAM dla Argentyny oraz wersję systemu przeciwlotniczego Roland.

Masa bojowa Mardera 1 wynosi ok. 28 ton (35 ton w wersji Marder 1A3), a jego maksymalna prędkość po drodze to 75 km/h. Wóz ma zasięg do 520 km. Na uzbrojenie pojazdu składają się: armata automatyczna Rheinmetall MK 20 Rh 202 kal. 20 mm, dwa karabiny maszynowe MG3 kal. 7,62 mm, wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych Milian 2 oraz 6 wyrzutni granatów dymnych.

Nowsza wersja wozu, czyli prototypowy Marder 2, miał masę ponad 40 ton i rozwijał prędkość do 75 km/h. Zasięg pojazdu wynosił 600 km, a na jego uzbrojenie składały się armata automatyczna kal. 35 mm oraz dwa karabiny maszynowe MG3 kal. 7,62 mm. Ostatecznie projekt został jednak odrzucony ze względu na wysokie koszty oraz dużą masę wozu.

Na liście sprzętu, o który wnioskował Kijów, znalazły się również słynne niemieckie czołgi podstawowe Leopard. Pierwsza wersja tego pojazdu (Leopard 1) została opracowana na początku lat 60., a jej produkcja seryjna była prowadzona do 1979 r.

Obecnie w niemieckich (i nie tylko) siłach zbrojnych występują Leopardy 2, które powstały jako pierwsze w dziejach czołgi trzeciej generacji. Pojazdy te stanowiłyby bez wątpienia potężne wsparcie dla Ukrainy, gdyż powszechnie uważa się je za jedne z najlepszych czołgów podstawowych świata.

Przez lata powstały liczne modyfikacje i wersje rozwojowe tego pojazdu. Najnowocześniejszymi wariantami są obecnie A7 i A7+. Masa bojowa ostatniego z nich wynosi 64 tony. Czołg jest napędzany silnikiem MTU MB 873 Ka 501 o mocy 1500 KM, który pozwala mu się rozpędzić na drodze do 72 km/h.

Na pełnym baku Leopard 2 może przebyć dystans ok. 550 km. Na wyposażenie pojazdu składają się armata kal. 120 mm, dwa karabiny maszynowe MG3 oraz nieruchome wyrzutnie granatów dymnych, umieszczone po obu stronach wież.

Flakpanzer Gepard to nazwa samobieżnego działa przeciwlotniczego, zbudowanego w 1965 r. na podwoziu czołgu Leopard 1. Za jego konstrukcję odpowiadały trzy firmy: niemieckie Krauss Maffei i Siemens AG oraz szwajcarska Oerlikon-Contraves. Pierwsze przedsiębiorstwo z tej listy zaprojektowało podwozie, drugie – wyposażenie elektroniczne, a trzecie – uzbrojenie.

Gepard wykorzystuje dwie armaty KDA Oerlikon kal. 35 mm oraz radar do namierzania i śledzenia wrogich celów. Napęd sanowi silnik wysokoprężny TU MB 838 Ca M500 o mocy 830 KM. Pojazd osiąga po drodze prędkość maksymalną 65 km/h, a jego zasięg to 600 km.