Rosyjska broń z tektury? To próba zmylenia Ukraińców

Rosjanie również posługują się makietami, które udają sprzęt wojskowy. Część z nich to dmuchane atrapy, ale niektóre modele są po prostu nadrukowanymi obrazkami, na co zwrócił uwagę serwis Military Aviation in UA. W takiej wersji w Ukrainie pojawiły się m.in. system kierowanych rakiet ziemia–powietrze Buk oraz system S-300.

Głównym zadaniem makiet udających sprzęt wojskowy jest wprowadzenie przeciwnika w błąd. Traci on amunicję, która niszczy nic nie znaczące przedmioty, a nie broń o wartości sięgającej często milionów dolarów, mogącą powodować potężne zniszczenia. Z makiet korzystają zarówno Ukraińcy, jak i Rosjanie. W przypadku tych pierwszych są to np. dmuchane HIMARS-y i czołgi M1A2 Abrams od firmy INFLATECH, które posiadają wbudowane systemy ogrzewania, oszukujące termowizję wroga.

Takie wabiki, ze względu na swoje właściwości, mogą nabrać termowizję np. w dronach zwiadowczych. Takich możliwości nie mają jednak drukowane makiety, które zaobserwowano ostatnio w Ukrainie. Są to wabiki stosowane przez Rosjan, udające systemy Buk i S-300. Nowocześniejsze drony z łatwością odróżniają je od prawdziwych systemów, które, jak zapowiadali Rosjanie, miały dziesiątkować ukraińskie siły zbrojne.

System Buk, a dokładniej mówiąc 9K37 Buk, to nazwa opracowanych w ZSRR systemów kierowanych rakiet ziemia–powietrze. Jest to głęboka modernizacja zestawów 2K12 Kub, która powstała pod koniec lat 70. XX wieku. W tamtych czasach Buk uznawano za broń wyznaczającą nową jakość. Zarówno wtedy, jak i teraz jej głównym zadaniem jest zwalczanie samolotów, śmigłowców i pocisków manewrujących. System w wersji M1-2 pozwala razić cele na dystansie do 35 km i pułapie do 22 km. Najnowsza wersja, czyli Buk-M3 umożliwia przeprowadzanie ataków na dystansie do 70 km oraz na wysokości do 25 km.

System S-300 to kolejne rozwiązanie, którego rolą jest zwalczanie samolotów i pocisków manewrujących wroga. Pierwszą generację tego systemu rakietowego ziemia-powietrze dalekiego zasięgu - S-300PT (w nomenklaturze NATO spotykaną pod nazwą SA-10 Grumble) - przyjęto w 1978 r. i wdrożono do użytku w 1979 r. W kolejnych latach zaczęto rozwijać także inne warianty wchodzące w skład rodziny systemów S-300 - S-300PS, S-300W, S-300F itp. Rozwiązanie pozwala na rażenie celów (system pozwala nakierować 12 pocisków na maksymalnie 6 różnych celów) na dystansie do 150, a nawet 200 km, znajdujących się na pułapie do 25 km.

Każdy ze wspomnianych systemów odgrywa istotną rolę dla wojsk Putina i pozwala zadawać dotkliwe ciosy przeciwnikowi. Z tego powodu ich ochrona i próba zmylenia Ukraińców wydaje się oczywistą taktyką. Rosjanie posiadający liczniejszą flotę statków powietrznych wciąż nie osiągnęli przewagi powietrznej nad Kijowem. Ukraina pomimo strat w tym zakresie wciąż dobrze sobie radzi, a państwa zachodnie donoszą o kolejnych transferach myśliwców czy śmigłowców produkcji radzieckiej. Najprawdopodobniej jest to kolejny powód, dla którego Rosjanie starają się o jeszcze lepszą ochronę broni mogącej neutralizować ukraińskie samoloty i pociski.