Neandertalczycy toczyli wojnę z ludźmi. Naukowcy mają na to dowody

Około 600 tys. lat temu doszło do podziału ludzkości na dwie ewoluujące grupy. Pierwszą z nich byli nasi bezpośredni przodkowie, a drugą neandertalczycy. Naukowcy ustalili, że zbiorowości rywalizowały ze sobą przez co najmniej 100 tys. lat.

Jak donosi portal "Science Alert" biolodzy oraz paleontolodzy ustalili, że neandertalczycy byli wykwalifikowanymi i niebezpiecznymi wojownikami, walczącymi z przodkami współczesnych ludzi. Wynikało to m.in. z ich terytorialności, czyli cechy przypisywanej większości drapieżników lądowych – lwom, wilkom, a jak się okazuje także Homo sapiens czy Homo neanderthalensis.

Przeludnienie na określonym obszarze jest źródłem konfliktów i walki o tereny łowieckie. Problemem staje się kontrola liczebności gatunków. Można to wyjaśnić na przykładzie naszych najbliższych krewnych, czyli szympansów. Samce tego gatunku atakują i zabijają samce należące do innych stad. W podobny sposób mogła wyglądać walka tocząca się między neandertalczykami i ludźmi.

Według naukowców oznacza to, że taka forma agresji wyewoluowała zarówno u szympansów, jak i naszych bezpośrednich przodków około 7 mln lat temu. Jeśli jest to zgodne z prawdą, w tym samym czasie współpraca opierająca się na agresji pojawiła się u neandertalczyków.

Jak uważają eksperci, w tym Nicholas R. Longrich, starszy wykładowca biologii ewolucyjnej i paleontologii na Uniwersytecie w Bath, wojna jest nieodłącznym elementem życia ludzkiego i nie można o niej mówić jako o współczesnym wynalazku. Historycznie rzecz biorąc, wszystkie narody prowadziły wojny. Dawne kroniki pełne są opisów zaciętych walk, a archeolodzy ujawniają starożytne fortece, narzędzia wykorzystywane w starciach czy miejsca ogromnych rzezi.

Jeśli wojna jest wpisana w ludzką naturę, a neandertalczycy byli przypominali nas (posiadali 99,7 proc. ludzkiego DNA i zbliżoną anatomię), musieli zachowywać się w podobny sposób. Wykorzystywali ogień, tworzyli biżuterię z muszli i zębów zwierząt, wykonywali dzieła sztuki, budowali nawet miejsca kultu i najprawdopodobniej powielali nasze destrukcyjne działania.

Dane archeologiczne potwierdzają, że życie neandertalczyków wcale nie było spokojne. Przedstawiciele tego gatunku byli utalentowanymi łowcami, posługującymi się włóczniami do zabijania jeleni, koziorożców, łosi, żubrów, a nawet mamutów. Najprawdopodobniej tej samej broni używali do ochrony swoich rodzin oraz terytoriów.

Archeologowie sugerują, że takie konflikty były na porządku dziennym. W przypadku znalezionych szczątków Homo sapiens czy Homo neanderthalensis odkryto liczne urazy czaszki, a także złamania kończyn np. przedramion. Naukowcy łączą te obrażenia z odpieraniem ataków i prowadzeniem zaciekłych, międzygatunkowych walk, chociaż zaznaczają, że część z nich mogła powstać w trakcie polowań.

Kolejnym dowodem na rywalizację między gatunkami są granice terytorialne. Świadczy o tym fakt, że neandertalczycy pomimo spotkania z ludźmi nie zostali od razu pokonani. Przez około 100 tys. lat opierali się ekspansji człowieka. Naukowcy uważają, że jest to również jeden z powodów, który sprawił, że ludzie tak długo zamieszkiwali Afrykę. W Europie i Azji dominowali neandertalczycy, dorównujący nam pod względem broni czy taktyki wojennej.

Niektórzy eksperci przekonują, że neandertalczycy mogli mieć przewagę taktyczną i strategiczną. Przez tysiąclecia okupowali Bliski Wschód, bez wątpienia zdobywając wiedzę na temat terenu, pór roku oraz rodzimych roślin i zwierząt. Sprzyjały im również warunki fizyczne – masywne i muskularne sylwetki, a także ogromne oczy pozwalające na lepsze widzenie w słabym świetle.

Ostatecznie doszło do zwycięstwa Homo sapiens. Naukowcy nie wiedzą dlaczego. Jedna z teorii zakłada wynalezienie broni, która pozwalała prowadzić walki na dystans – łuków, pałek do rzucania, wyrzutni włóczni itp. Inna teoria zakłada ulepszenie technik łowieckich, pozwalających Homo sapiens na tworzenie i wykarmienie większych plemion, co ostatecznie doprowadziło do zyskania przewagi liczebnej nad neandertalczykami.