Naukowcy przebadali pingwiny. Kryła się w nich toksyczna rtęć
Badania Rutgers University na wydawałoby się nieskażonych ludzką działalnością terenach polarnych ujawniają obecność zanieczyszczenia rtęcią, co stanowi poważne zagrożenie dla ekosystemów. Sporo zaobserwowali jej na odległych terenach Antarktydy.
Naukowcy z amerykańskiego Uniwersytetu Rutger-New Brunswick odkryli, że zanieczyszczenie rtęcią dotyka nawet odległe regiony Antarktydy. „Sytuacja z rtęcią to analogia do pestycydu DDT [stosowany wcześniej jako owadobójczy - przyp. red.]” – powiedział John Reinfelder, profesor na Wydziale Nauk o Środowisku w Rutgers School of Environmental and Biological Sciences i współautor badania opublikowanego w "Science of the Total Environment". Jego zespół naukowy zbadał poziom rtęci u pingwinów zamieszkujących Półwysep Antarktydy Zachodniej.
Jakie są źródła rtęci w Antarktyce?
Rtęć, będąca niebezpieczną neurotoksyną, gromadzi się w łańcuchach pokarmowych. Zwierzęta żywiące się rybami są najbardziej narażone na skażenie. Przewlekła ekspozycja wpływa na rozród zwierząt i może powodować problemy neurologiczne, takie jak letarg i osłabienie. W dużych dawkach jest śmiertelna.
Badacze z Rutgers, w tym John Reinfelder i Philip Sontag, przeanalizowali pióra pingwinów zebrane w pobliżu wyspy Anvers. "Przed tym badaniem nie wiedzieliśmy, że pingwiny migrujące dalej na północ mają wyższe narażenie na rtęć" – komentuje Reinfelder dla serwisu "SciTechDaily". Jak dodał, w pobliżu Oceanu Południowego nie ma źródeł ludzkich, ale ze względu na transport na duże odległości przez atmosferę rtęć ma potencjał do gromadzenia się w pingwinach.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Poziom rtęci w organizmach pingwinów różni się w zależności od gatunku
Badania wykazały, że pingwiny, takie jak Adeli (białookie) i maskowe, różnią się poziomem rtęci w organizmach. Analizy wskazują, że pingwiny maskowe mają znacznie wyższe stężenia rtęci niż inne gatunki. „Te dane dają nam sposób na naukę nie tylko o akumulacji rtęci, ale także o ekologii pingwinów” – dodał Reinfelder. Różnice te wynikają z ich wzorców żerowania i migracji.
Wysiłki na rzecz redukcji zanieczyszczenia rtęcią, takie jak Konwencja z Minamaty, przyczyniły się do zmniejszenia emisji rtęci do atmosfery. Jednak inne źródła, jak małoskalowe wydobycie złota, nadal wprowadzają rtęć do środowiska. „Podobnie jak DDT w latach 60., społeczność naukowa dziś koncentruje się na monitorowaniu rtęci” – dodał współautor badania.
