Prawie każdy ma go w domu. Powstał przypadkowo podczas II wojny światowej

Klej typu Super Glue, bo o nim mowa, powstał przez przypadek podczas II wojny światowej. Jego twórca planował opracować przezroczyste, plastikowe celowniki dla żołnierzy alianckich. Substancja, którą wyprodukował, okazała się niewiarygodnie trwała, ale jednocześnie zbyt lepka, aby użyć jej w celach wojskowych.

Historię powstania kleju typu Super Glue przypomniał serwis Military Times. Niezwykle trwałą substancję opracowano w 1942 roku, gdy przedsiębiorstwa w całych Stanach Zjednoczonych, w tym Eastman Kodak Company, szukały rozwiązań, które mogą wesprzeć działania wojenne. Wówczas dr Harry Wesley Coover, związany z firmą Eastman, przypadkowo stworzył nowy związek. Był to cyjanoakrylan.

Substancja okazała się zbyt lepka i nie nadawała się do użycia w celach wojskowych. Dlatego Coover i jego zespół zrezygnowali z dalszych badań nad cyjanoakrylanem. Do swojego odkrycia wrócili ponad dekadę później. Military Times zaznacza, że "Coover zwrócił uwagę na klejący związek podczas badań nad odpornymi na ciepło polimerami do osłon odrzutowców. Kleje cyjanoakrylowe nie wymagały bowiem ciepła ani nacisku, aby sklejać przedmioty i łączyć je na stałe". Naukowiec opatentował swoje odkrycie w 1956 roku jako "katalizowaną alkoholem kompozycję kleju cyjanoakrylowego/kleju superglue".

Klej pod nazwą "Eastman 910" trafił do sprzedaży w 1958 roku. Dopiero później zmieniono jego nazwę na "Super Glue", której powszechnie używa się do dzisiaj. Warto zaznaczyć, że na przestrzeni lat klej był wykorzystywany w różnych celach, nie tylko do łączenia przedmiotów. Przykładowo, podczas wojny wietnamskiej "Super Glue" pomagał ratować życie żołnierzom. Wielu z nich odniosło poważne obrażenia poza bazą, a zanim otrzymali odpowiednią pomoc medyczną, wykrwawiali się. Dzięki wynalazkowi Coovera medycy mogli rozpylać klej bezpośrednio na skórę, aby zatrzymać krwawienie, dopóki pacjent nie trafi do szpitala.

Jak zaznacza serwis Military Times, w tym czasie substancja chemiczna nie została jeszcze zatwierdzona przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA), ponieważ mogła powodować podrażnienie skóry. Dopiero w 1998 roku jej pochodna - 2-cyjanoakrylan oktylu otrzymała akceptację od FDA i jest do dzisiaj używana jako płynny bandaż. Odkrycie Coovera przysłużyło się wielu ludziom. Naukowiec za swoje zasługi został nawet odznaczony złotym medalem przez Industrial Research Institute w 2004 roku.