Systemy HGV
Systemy klasy HGV (Hypersonic Glide Vehicle) wymagają posiadania wysokiego potencjału militarnego, technologicznego i, przede wszystkim, ekonomicznego. Ich wysokie możliwości są ograniczane koniecznością posiadania szeregu komponentów, takich, jak chociażby odpowiednie rakiety nośne (czy inne pojazdy) do ich przenoszenia, globalnego system rozpoznania i pozycjonowania, dowodzenia, walki radioelektronicznej i osłony, niedostępnych dla większości państw.
Chiny przeprowadziły już siódmą próbę rozwijanego szybującego pocisku hipersonicznego DF-ZF (HGV) (wcześniej znanego jako WU-14). Miało to miejsce 29 kwietnia 2016 r., na specjalnym obszarze strzelań Taiyuan Satellite Launch Centre/Wuzhai w prowincji Shanxi. Wystrzelenie nastąpiło z wykorzystaniem pocisku balistycznego DF-21, znanego na Zachodzie, jako "zabójca lotniskowców".
Trzy dni wcześniej Rosjanie również przeprowadzili lot swojego pocisku hipersonicznego 3M22 Cirkon. Świat dowiedział się o nim wraz z prezentacją Brahmos II, wersji, która w przyszłości będzie - być może - jego eksportowym wariantem. Zdaniem wielu specjalistów, wzrost liczby testów i postępy prac nad nowymi pociskami, spowodowane są przede wszystkim zwrotem politycznym i militarnym USA w kierunku Azji i Oceanii oraz związanym z tym przemieszczeniem systemów obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej na tym kierunku. Specjalne raporty przygotowane w USA szacują, że rosyjskie pociski będą gotowe do użycia w 2018, a chińskie w 2020 roku.
