Nie jest tajemnicą, że izolacja społeczna i samotność wywierają spory wpływ na zdrowie psychiczne ludzi. Ale czy podobne zjawiska dotykają również prostszych stworzeń, jak muchy?
Badania nad muszkami (Drosophila) przeprowadzili uczeni z Laboratorium Genetyki Uniwersytetu Rockefellera w Nowym Jorku. Wybrali ten gatunek z uwagi na ich prospołeczność. W naturze muszki żerują w grupach, odprawiają skomplikowane rytuały godowe oraz ze sobą rywalizują. Naukowcy postanowili więc sprawdzić jak zmienią się ich nawyki w separacji.
Najpierw przez siedem dni obserwowano zachowanie owadów trzymanych w grupach różnej wielkości. Nie zauważono żadnych odchyleń od normy, nawet jeżeli w pojemniku zamknięto tylko dwa osobniki. Dopiero całkowita izolacja zauważalnie wpływała na ich tryb życia. Samotna mucha zaczynała więcej jeść i krócej spać.
Wkrótce odkryto, że modyfikacji uległa pewna część komórek mózgowych (neurony P2). Wyłączenie tych neuronów u odizolowanych stworzeń zatrzymywało skłonności do objadania i bezsenności. Autorzy artykułu opublikowanego na łamach Nature uważają, że komórki te odpowiadają za postrzeganie trwania samotności i niejako odliczają czas upływający od spotkania innego osobnika.
Nie jest jasne dlaczego muszki reagują na alienację wzmożonym łaknieniem i brakiem snu, ale tego typu zachowania można zaobserwować również wśród innych zwierząt. Biolodzy spekulują, że brak towarzystwa sygnalizuje niebezpieczeństwo i niepewność co do przyszłości. Problem ze snem może być więc skutkiem czujności, natomiast zwiększony apetyt wynika z obawy o spodziewany brak pożywienia.
Człowiek nie jest pod tym względem wyjątkiem. Jak wykazały raporty dotyczące lockdownu związanego z COVID-19, wielu ludzi również przybrało na masie i spało mniej niż zazwyczaj. Badacze spodziewają się znalezienia w naszych mózgach podobnych struktur neuronowych, jak w przypadku muszek.
Więcej informacji znajdziesz w źródle: W. Li, Z. Wang, S. Syeda, Chronic social isolation signals starvation and reduces sleep in Drosophila, "Nature".