Zatonął 110 lat temu. Shackleton mógł wiedzieć o jego wadach

Odkrywca Ernest Shackleton popłynął statkiem Endurance na Antarktydę w 1914 roku w ramach nieudanej brytyjskiej wyprawy, której celem było piesze przekroczenie kontynentu. Statek utknął w lodzie na Morzu Weddella, gdzie pozostawał przez 10 miesięcy, zanim zatonął, w 1915 roku, rzekomo w wyniku oderwania steru przez lód. Jednak według nowego badania historia ta ma jeszcze więcej tajemnic.

Nowe badania wskazują, że jednostka nie była odpowiednio przygotowana do żeglugi w takich warunkach. Analiza przeprowadzona przez profesora Jukkę Tuhkuriego z Uniwersytetu Aalto ujawnia, że statek miał liczne wady konstrukcyjne.

– Endurance ewidentnie miał kilka wad konstrukcyjnych w porównaniu z innymi wczesnymi statkami antarktycznymi – powiedział w oświadczeniu autor badania, Jukka Tuhkuri, profesor mechaniki brył na Uniwersytecie Aalto w Finlandii. – To nie tylko podważa romantyczną narrację o tym, że był to najsilniejszy statek polarny swoich czasów, ale także przeczy uproszczonemu przekonaniu, że ster był piętą achillesową statku – dodał Tuhkuri.

Statek miał stosunkowo dużą maszynownię, którą trudno było wzmocnić, co osłabiało znaczną część kadłuba. W przeciwieństwie do wielu innych statków polarnych tamtych czasów, Endurance nie miał zainstalowanych belek ukośnych, które podtrzymywałyby i wzmacniały kadłub.

Dzienniki załogi sugerowały również, że utrata steru nie była przyczyną zatonięcia statku. Mógł on odegrać pewną rolę, ale statek, uwięziony w lodzie, doznał również poważnych uszkodzeń rufy, stępki, kadłuba i belek pokładowych.

Decyzja Shackletona o wyborze Endurance pozostaje zagadką. W 1914 r. pisał do żony, że statek nie jest tak mocny jak inne, na których pływał. W 1911 r. zalecał wzmocnienia dla innego statku polarnego, który przetrwał podobne warunki. Dlaczego więc Endurance nie został odpowiednio wzmocniony?

Choć można spekulować o presji finansowej lub ograniczeniach czasowych, prawdziwe powody decyzji Shackletona mogą nigdy nie zostać poznane. Tuhkuri podkreśla, że nowe odkrycia pozwalają lepiej zrozumieć historię, ale nie rozwiązują wszystkich zagadek.