Tajemnicze kratery na Syberii. Ich eksplozje słychać w odległości wielu kilometrów

Wieczna zmarzlina Syberii kryje w sobie wiele tajemnic. Jedną z nich jest pochodzenie ogromnych, wybuchających kraterów, których eksplozje słychać w odległości nawet 100 km. Otwory o szerokości sięgającej 20 m i głębokości ok. 15 m pojawiają się w losowych miejscach. Naukowcy uważają, że udało im się dowiedzieć, co za tym stoi.

Jak donosi Science Alert, ogromne, wybuchające kratery po raz pierwszy zauważono w 2012 r. Naukowcy zaobserwowali, że pojawiają się tylko w wybranych częściach wiecznej zmarzliny na Syberii, co wzbudziło ich zainteresowanie. Tak samo, jak fakt, że z otworów o szerokości nawet 20 m i głębokości ok. 15 na wysokość setek metrów wyrzucane są spore kawałki skał oraz ziemi, a eksplozje słychać w odległości blisko 100 km. Do tej pory zidentyfikowano osiem kraterów. Wszystkie są zlokalizowane na półwyspach jamalskim i gydańskim, regionach znanych z ogromnych, podziemnych złóż gazu ziemnego.

Najnowsza teoria, tłumacząca powstawanie kraterów zakłada, że przyczyną ich istnienia mogą być wycieki gorącego gazu ziemnego ze złóż znajdujących się głęboko pod ziemią. To wyjaśniałoby, dlaczego kratery można spotkać wyłącznie w określonych regionach Syberii. W rozmowie z serwisem Business Insider Helge Hellevang z Uniwersytetu w Oslo - główny autor badania - zaznaczył, że obszar ten znany jest z ogromnych podziemnych zasobów gazu ziemnego.

Wyjaśnił też, że w miarę jak zmiany klimatyczne ocieplają atmosferę, gorący gaz ziemny z podziemnych złóż może przedostawać się przez uskoki tektoniczne. Gaz ten gromadzi się pod zamarzniętą glebą, ogrzewając wieczną zmarzlinę od dołu. To sprawia, że staje się ona słabsza i bardziej podatna na zapadanie się, co tworzy idealne warunki do jej pękania i nagłego uwalania gazu, czyli powstawania eksplozji. Właśnie w taki sposób mają powstawać kratery.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Wcześniejsze badania potwierdzają, że wieczna zmarzlina obfituje w zasoby gazu ziemnego, co jest zgodne z teorią zaproponowaną przez Hellevanga i jego współpracowników. Potrzeba jednak dalszych analiz, aby została ona ostatecznie potwierdzona. Jeśli okaże się prawdziwa, wówczas pozwoli na lepsze zrozumienie wpływu zmian klimatycznych na wieczną zmarzlinę i potencjalne uwalnianie gazów cieplarnianych.