Każdego dnia dochodzi do kradzieży danych personalnych w sieci. Hakerzy coraz częściej sięgają również po nasze hasło i login.
Tożsamość można najlepiej zdefiniować jako zespół indywidualnych cech, przez które dana rzecz lub osoba jest rozpoznawana. W świecie realnym niektóre indywidualne cechy –. takie jak kolor włosów, oczu, wzrost, wiek oraz inne cechy fizyczne – są określane dzięki zmysłowi wzroku. Innych, takich jak nazwisko czy adres nie sposób wywnioskować z wizualnej obserwacji, ale można je zazwyczaj zweryfikować mając do dyspozycji odpowiednią bazę danych. Kiedy przedstawiamy celnikowi dowód osobisty czy paszport, ma on możliwość dopasowania naszych cech rozpoznawalnych do danych zawartych w dowodzie i na tej podstawie wywnioskować, że nasze nazwisko jest takie, jak twierdzimy.
Jednak w świecie wirtualnym, gdzie nie sposób dokonać rozpoznania osoby poprzez wizualne dane, trzeba polegać na innych elementach uwierzytelnienia. W dobie biometrycznego sprawdzania wiarygodności oraz przy użyciu tokenów (generatorów kodów jednorazowych), najpowszechniejszym problemem jest login i hasło systemowe, które użytkownicy otrzymują po rejestracji. Każda nazwa użytkownika jest związana z jego tożsamością (np. z prywatnym lub publicznym profilem) i hasła są używane do rozpoznawania żądań logowania. W konsekwencji kradzież tożsamości online sprowadza się do kradzieży loginu i hasła.
O ile różnorodne metody i strategie złodziei ID zostały wnikliwie zbadane (phishing zwykły i spersonalizowany, robaki, konie trojańskie itp.), o tyle pytania „kto?”. i „w jakim celu?” są w dużej mierze ignorowane przez zwykłych użytkowników, jak również przez samą branżę. Przeciętny użytkownik zapewne słyszał o „złodziejach ID”, może nawet miał do czynienia z phishingiem konta swojego banku, eBay, MySpace, Facebooka lub YouTube’a, ale nie zastanawiał się nad tym: kto szukał mojej tożsamości online i po co to robił?
Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że phisherzy banku kradną dostęp do konta nie dla własnego zysku, ale po prostu sprzedają je ludziom, którzy doskonale wiedzą jak zmienić wirtualną skarbonkę w czystą gotówkę, jak prać pieniądze na dużą skalę.
Pozornie, zakup danych potrzebnych do sprawdzenia wiarygodności przy dostępie do konta online, to w przybliżeniu 1/50. salda konta. Z drugiej strony należy skutecznie spieniężyć cały bilans, czyli pięćsetkrotnie pomnożyć własną inwestycję. Można powiedzieć, że procedura prania brudnych pieniędzy jest trudna i ryzykowna, ale w końcu zajmują się tym profesjonaliści należący w głównej mierze do świata przestępczego.
A co z kontami użytkowników portali społecznościowych? Jeśli chodzi o robaka infekującego poprzez phishing, intencją jest, aby pozyskać możliwie jak najwięcej kont użytkowników. W jakim celu? Okazuje się, że podstawowym celem kierowania portalami społecznościowymi jest zarabianie pieniędzy poprzez rozsyłanie spamów użytkownikom, których konta zostały przywłaszczone –. ta strategia nosi nazwę „Spam 2.0”.
Jest to nowa forma spamu, która pojawia się w miejscu do tej pory uznanym za bezpieczne, przez co użytkownicy są bardziej narażeni na kliknięcie linku niż w przypadku spamu mailowego. Dodatkowo jest to strategia, która wykorzystuje nowoczesną inżynierię społeczną, jaką są portale społecznościowe, aby uzyskać poziom „klikalności”. na niewiarygodnie wysokim poziomie. W rzeczywistości, to co wydaje się komentarzem przyjaciela na jego profilu, jest zawoalowaną reklamą.
Do tej pory Facebook wydawał się być odpornym na to zjawisko, być może dlatego, że profile nie są tam publiczne, a tym samym jest ograniczona ilość potencjalnych odbiorców.
Chociaż obostrzenie to nadal funkcjonuje, sytuacja Facebooka może się zmienić. Spamerzy wybierają to miejsce, które jest bazą ogromnej ilości kontaktów, i masowo wysyłają wiadomości, co pozwala na generowanie znacznych ilości pieniędzy poprzez programy partnerskie. Facebook jest narzędziem internetowych marketerów : legalnych (nazwijmy ich „deweloperzy aplikacji’) i fałszywych (nazwijmy ich „spamerzy”. lub „phisherzy”). Szczegółowość segmentacji marketingu pozwala nazwać Facebook prawdopodobnie najlepszym na świecie portalem społecznościowym.
Pozostaje pytanie: jak zapobiegać cyberprzestępczości jeśli chodzi o przekierowywanie na niechcianą witrynę oraz jak nie dopuścić, aby informacja zawarta w prywatnym profilu użytkownika została użyta przez szantażystów, pedofilów lub szpiegów przemysłowych? Jak chronić się przed kradzieżą tożsamości?
- Należy faktycznie zwiększyć poziom zabezpieczeń sieci, zarówno na poziomie bramek sieciowych jak i sieci LAN oraz odmawiać dostępu wszelkim programom, pochodzenia których nie znamy.
- Na komputerach i serwerach zainstalować automatyczny system zarządzania poprawkami i dbać o bieżącą aktualizacje.
- Zwiększyć poziom wymaganych autoryzacji przez wprowadzenie tokenów, bądź innych urządzeń zabezpieczających dostęp do sieci.
Polecamy w wydaniu internetowym chip.pl: "Twórcy BlackBerry: koniec mobilnego Flasha to szansa dla nas"