Poradnik: Jak poprawić jakość filmów na komputerze

Podpowiadamy, jak sprawić, by filmy były odtwarzane zawsze płynnie i w idealnej jakości.

Po długim, wypełnionym obowiązkami dniu pracy czas na chwilę relaksu - wracamy do domu, wybieramy jeden z filmów z naszej kolekcji multimediów i naciskamy "Play"... Jednak ekran telewizora pozostaje czarny. Co prawda, słychać dźwięk, ale trudno zorientować się w fabule, gdy obrazu brak. Chwila przeznaczona na odpoczynek zmienia się w nerwowe poszukiwanie przyczyny problemów. Czy szwankują kable łączące odtwarzacz z telewizorem, a może zawiodło połączenie z komputerem? Przecież tyle razy oglądaliśmy filmy na naszym pieczołowicie konfigurowanym multimedialnym PC, a teraz wszystko odmawia współpracy. Jednak, nie ma co spisywać od razu całego wieczoru na straty. Najczęściej przyczyną kłopotów z odtwarzaniem filmów są kodeki. Nie każde urządzenie potrafi poradzić sobie z dowolnym formatem, w jakim zakodowano film. Czas zaprowadzić porządek w multimediach i poznać możliwości odtwarzaczy, z których korzystamy.

Podstawową przyczyną problemów z odtwarzaniem jest brak jakichkolwiek informacji o tym, co zawiera plik z filmem. Rozszerzenie pliku informuje jedynie o zastosowanym kontenerze, na przykład AVI, MP4 albo MKV. Zawarte w nim ścieżki - obraz i dźwięk oraz napisy - mogą być zakodowane w różnych formatach. Wszechstronne kontenery, takie jak AVI lub MKV, obsługują różnorodne standardy zapisu dźwięku i kodowania obrazu. Gdy chcemy obejrzeć na komputerze plik AVI i słyszymy dźwięk, ale nie widzimy obrazu, przyczyna leży w odtwarzaczu, który nie potrafi rozpoznać i wyświetlić obrazu zakodowanego w ściśle określony sposób. Oznacza to, że brakuje potrzebnego kodeka, czyli programu służącego zarówno do kodowania (przekształcania na dany format), jak i dekodowania (odtwarzania) strumienia danych. Narzędzie analizujące dane o nazwie MediaInfo podpowie nam, w jakim formacie zostały zakodowane ścieżki wideo i audio w kontenerze multimedialnym. Otrzymamy również odnośniki do stron, z których błyskawicznie pobierzemy
niezbędne kodeki.

W Sieci znajdziemy pakiety zawierające zbiór różnych kodeków. Korzystanie z nich jest wygodne, ale czasem może stanowić kolejną przyczynę problemów. Dlatego w razie potrzeby lepiej jest instalować wyłącznie brakujące kodeki. Jeśli nasz odtwarzacz nie potrafi odtworzyć filmu, za pomocą MediaInfo sprawdzamy zastosowany format kodowania i klikamy odsyłacz, który umożliwi pobranie i zainstalowanie brakującego oprogramowania. W efekcie obejrzymy film, dysponując jednym z odtwarzaczy bazujących na technologii DirectShow (np. Windows Media Player). Aby wyświetlać filmy za pomocą systemowego Media Playera, najlepiej pobrać i zainstalować zestaw filtrów ffdshow ze strony www.ffdshow.info oraz narzędzie Haali Media Splitter . Dzięki nim nasz odtwarzacz poradzi sobie z prawie wszystkimi formatami, poza standardami RealVideo i QuickTime. Rozwiążemy również w ten sposób problem braku dźwięku, występujący w niektórych filmach. Użytkownicy Windows 7 i Windows 8 w większości przypadków mają możliwość odtworzenia filmów, w
systemach tych znajduje się pokaźny zestaw kodeków. Jeśli nie przeszkadza nam nieco skomplikowana obsługa odtwarzacza, warto zainstalować program . Aplikacja jest dostarczana wraz z własnym zestawem kodeków, które pozwolą na wyświetlenie większości filmów, a także zdekodowanie strumienia naziemnej telewizji cyfrowej DVB-T.

Odtwarzanie filmu w wysokiej rozdzielczości wymaga dużej mocy obliczeniowej, ponieważ komputer musi przetworzyć sześciokrotnie więcej danych niż w przypadku standardowego obrazu DVD-Video. Nowoczesne procesory wielordzeniowe poradzą sobie z tym zadaniem. Jednak, by móc cieszyć się wysoką jakością obrazu na starszych komputerach albo netbookach, musimy wyłączyć w odtwarzaczu opcję "Postprocesing", odpowiadającą za finalne przetwarzanie dekodowanego strumienia obrazu. W oknie VLC odpowiednią opcję znajdziemy, wybierając "Narzędzia | Preferencje". Zaznaczamy w sekcji "Pokaż ustawienia" pole "pełne", a następnie wskazujemy kolejno "Obraz | Filtry | Przetwarzanie końcowe". W pole "Jakość przetwarzania końcowego" wpisujemy wartość "0". W przypadku słabszych komputerów nie obędzie się bez przyspieszenia sprzętowego karty graficznej - w przeciwnym wypadku film HD zmieni się w pokaz slajdów. VLC domyślnie korzysta z tej funkcji, jednak na netbookach nie działa ona optymalnie. Alternatywą jest skorzystanie z narzędzi
Media Player Classic Home Cinema lub PotPlayer płynnie odtwarzającego materiał HD również na netbookach.

Najprostszym narzędziem dla początkujących, dzięki przygotowanym zestawom parametrów, jest HandBrake. W darmowym programie nazwanym Super znajdziemy jednak więcej opcji pozwalających precyzyjnie określić jakość obrazu. W oknie wyboru kontenera zobaczymy gotowe profile ustawień dla różnych formatów i urządzeń odtwarzających. Doświadczeni użytkownicy wybiorą raczej profesjonalne narzędzia, takie jak MeGUI, gdzie zaawansowane ustawienia dopasują ręcznie. Do podstawowych parametrów, obok formatu kodowania obrazu i dźwięku, należą liczba klatek na sekundę (framerate) oraz przepływność (bitrate). Framerate określa liczbę statycznych obrazów wyświetlanych w ciągu jednej sekundy - standardowe wartości to: 2. (w przypadku urządzeń HD), 25 (odtwarzacze DVD) i 30 (urządzenia mobilne i komórki). Przepływność bitowa strumienia wideo decyduje o jakości obrazu oraz ilości zajmowanego przez film miejsca. Wyższa przepływność przekłada się zatem na ładniejszy obraz, ale również większy rozmiar pliku. Zwiększanie wartości
bitrate przynosi znacznie lepsze rezultaty w przypadku dynamicznych filmów z wieloma efektami niż obrazów z powolną akcją.

Dane obrazu i dźwięku na płytach DVD są zapisywane w formacie VOB, zaś menu umieszczane są w osobnych plikach o rozszerzeniu IFO. Do kopiowania zawartości takich płyt na dysk nadają się narzędzia takie jak np. DVD Shrink (kopiuje także zabezpieczone płyty). Spośród programów pozwalających na kopiowanie wyłącznie niezabezpieczonych nośników godny polecenia jest Nero Recode, wchodzący w skład pakietu do wypalania płyt Nero. Modyfikuje on filmy zapisane na dwuwarstwowych krążkach DVD w taki sposób, by było możliwe kopiowanie ich zawartości na tańszych, jednowarstwowych płytach. Na ekranie startowym wybieramy "Koduj ponownie cały DVD na DVD" i ładujemy zawartość płyty, klikając przycisk "Importuj DVD". Program automatycznie rozpozna główny film, materiały dodatkowe i menu - możemy wybrać elementy, które zostaną skopiowane. Nero Recode automatycznie dopasuje przepływność bitową, tak by wykorzystać całe miejsce dostępne na płycie. Jeśli zależy nam na czasie, skorzystajmy z domyślnych ustawień i rozpocznijmy
nagrywanie, klikając "Dalej". Do konwertowania filmów w rozdzielczości HD świetnie nadaje się program multiAVCHD, który zgrywa zawartość dysków Blu-ray w formacie AVCHD i kompresuje do postaci DVD, bez poważnej utraty jakości w porównaniu z oryginalnym obrazem.

Domyślne ustawienia w konwerterach obsługujących wiele formatów są zwykle akceptowalne, ale niestety rzadko optymalne. Chcąc na przykład przekonwertować zwykły film do formatu obsługiwanego przez odtwarzacz DivX lub DVD, w programie Super musimy ręcznie włączyć kodowanie ramek z predykcją dwukierunkową (ramki B). Ta funkcja umożliwia obliczanie pozycji statycznych elementów obrazu w klatce na podstawie ich umiejscowienia w klatkach poprzednich. Dzięki temu uzyskujemy lepszą jakość obrazu, zachowując taką samą wielkość pliku. W sekcji "Video | Options", klikając "Other Opts", znajdziemy opcję "Insert BFrames". Jakość poprawiamy stosując kodowanie dwufazowe. Obejmuje ono dwa etapy: w pierwszym program określa optymalną przepływność dla każdej klatki z osobna, a w drugim przetwarza film. Poprawa jakości obrazu jest najbardziej zauważalna w dynamicznych fragmentach filmu. By ją uzyskać, musimy wybrać bardziej zaawansowany konwerter, np. MediaCoder. Kodowanie dwufazowe (Two-Pass) znajdziemy w zakładce "Video" w
menu "Rate Mode". Jeśli chcemy konwertować filmy HD, najlepiej skorzystajmy z kodeka H.264. Ważny jest jednak wybór właściwego profilu i poziomu. Oszczędzający miejsce, ale oferujący gorszą jakość profil "BaseLine" nadaje się do plików przeznaczonych do odtwarzania na urządzeniach takich jak iPhone. Aby zachować jakość HD, wybieramy profil "High". Ponadto powinniśmy ustawić wartość "H.264/AVC Level" co najmniej na "4.1", typową dla płyt Blu-ray. Tu sprawdzi się narzędzie Super - ustawienia zostały umieszczone w oknie "Video | Options | H.264 Profile".

Napisów połączonych z filmem nie da się od niego oddzielić, ani zmienić. Istnieją jednak dwa formaty napisów umieszczanych w kontenerach oddzielnie - obok ścieżki obrazu. Napisy graficzne to tekst spakowany w formie map bitowych w formacie VobSub (SUB) - są one standardem stosowanym na płytach DVD-Video. Z kolei napisy w postaci zwykłego tekstu są zapisywane w formacie Subrip (SRT). Napisy można wyodrębnić z kontenera VOB za pomocą narzędzia SubRip, a następnie przetwarzać przy użyciu oprogramowania rozpoznającego tekst zawarty w plikach graficznych. Dużą zaletą napisów zapisanych w formie tekstowej jest to, że mogą być wyświetlane w dowolnym rozmiarze bez utraty ostrości. Otrzymany plik SRT dołączymy za pomocą programu MediaCoder do kontenera multimedialnego, na przykład MKV. W tym celu klikamy zakładkę "Napisy" i wybieramy plik. W przypadku plików AVI wystarczy umieścić plik z napisami w tym samym katalogu co film - kontener automatycznie je połączy. Programy do kopiowania płyt DVD umożliwiają wybranie,
które ścieżki napisów mają się znaleźć na nowej płycie, oraz dodanie własnych - na przykład w formie pliku MKV otrzymanego dzięki narzędziu SubRip. Chcąc dokonać konwersji pliku z napisami, musimy pamiętać, że nie każdy kontener obsługuje wszystkie formaty napisów.

Polecamy w wydaniu internetowym chip.pl: Android 4.4 KitKat z nowym interfejsem, mamy pierwsze zdjęcia!