Polska w elitarnej lidze państw produkujących pociski manewrujące

Jeśli intencje zawarte w porozumieniu zostaną zamienione w konkrety, za jakiś czas polska może dołączyć do ekskluzywnego klubu państw produkujących pociski manewrujące.

Porozumienie stanowi pierwszy krok w kierunku budowy zdolności do produkcji w Polsce pocisków manewrujących. Na mocy porozumienia PGZ i Anduril wspólnie opracują i wyprodukują polską wersję platformy Barracuda-500M. Jest to rodzina autonomicznych statków powietrznych i pocisków manewrujących o konstrukcji modułowej opracowana specjalnie z myślą o produkcji wielkoskalowej bez potrzeby wykorzystania najbardziej zaawansowanych technologii produkcyjnych.

- Dzisiejsze porozumienie to kolejny krok w kierunku rozwoju polskiego przemysłu obronnego. Dzięki połączeniu potencjału przemysłowego PGZ z doświadczeniem firmy Anduril w zakresie systemów autonomicznych możemy wprowadzić na nasz rynek rozwiązanie odpowiadające na wymagania sił zbrojnych – powiedział Adam Leszkiewicz, prezes zarządu PGZ.

Jak dodał: "Porozumienie otwiera drogę do transferu technologii, wspólnych prac badawczo-rozwojowych i rozwoju sprzętu, co wzmocni bezpieczeństwo nie tylko Polski, ale też całej wschodniej flanki NATO. PGZ poprzez partnerstwo z Anduril otwiera się na nowe obszary aktywności, tym razem związane z pociskami manewrującymi i techniką rakietową".

– Polska to kluczowy partner strategiczny dla Anduril. Współpraca z PGZ w ramach lokalizacji produkcji pocisków Barracuda pokazuje, jak sojuszniczy przemysł i suwerenni dostawcy mogą dostarczać szybko skalowalne i niedrogie rozwiązania odstraszające agresorów – powiedział Brian Moran, wiceprezes Anduril Europe.

Uruchomienie produkcji nie odbędzie się z dnia na dzień. Na razie podpisano wstępne porozumienie przemysłowe. Teraz kluczowym elementem będzie uzyskanie zgody rządu amerykańskiego na udostępnienie Polsce kluczowych technologii wojskowych podlegających ograniczeniom eksportowym. Dopiero wtedy będzie można rozmawiać o faktycznym transferze technologii i ustanowieniu zdolności produkcyjnych w PGZ.

Barracuda stanowi rodzinę modułowych pocisków manewrujących, zaprojektowanych z myślą o elastycznej konfiguracji pod względem zasięgu i funkcjonalności. Konstrukcja umożliwia ich integrację z platformami bojowymi czwartej i piątej generacji. Charakterystyczną cechą tej rodziny uzbrojenia jest uproszczona architektura oraz łatwość montażu, co przekłada się na możliwość produkcji w skali znacznie większej niż w przypadku konwencjonalnych pocisków manewrujących.

Kluczowym założeniem jest redukcja liczby komponentów, szerokie wykorzystanie komercyjnych podzespołów dostępnych na rynku cywilnym oraz eliminacja potrzeby stosowania specjalistycznych narzędzi w procesie produkcyjnym. Zgodnie z materiałami promocyjnymi, Barracuda ma składać się z o 50% mniejszej liczby elementów, wymagać o 95% mniej narzędzi produkcyjnych, a czas jej wytworzenia ma być skrócony o połowę względem klasycznych pocisków manewrująych. Przyjęta filozofia umożliwia późniejszą integrację nowych modułów w systemie plug-and-play.

Obecnie prowadzone są testy trzech wariantów pocisku. Barracuda-100, o zasięgu 160 km i głowicy bojowej o masie 16 kg, przeznaczona jest do odpalania z pokładów śmigłowców AH-64 Apache i AH-1Z Viper oraz z wyrzutni naziemnych. Wersja Barracuda-250, o zasięgu 370 km i identycznej masie głowicy, dedykowana jest dla samolotów taktycznych takich jak F-15E Strike Eagle, F-16 Fighting Falcon, F/A-18E/F Super Hornet oraz F-35 Lightning II. W przypadku F-35, wymiary pocisku umożliwiają jego przenoszenie w wewnętrznej komorze uzbrojenia.

Największy wariant – Barracuda-500 – dysponuje zasięgiem 930 km i głowicą o masie przekraczającej 45 kg. Alternatywnie może pełnić funkcję amunicji krążącej, zdolnej do utrzymania się w powietrzu przez około dwie godziny. Ten model może być podwieszany pod skrzydłami samolotów wielozadaniowych lub zrzucany z pokładów transportowców C-130 Hercules i C-17 Globemaster III w konfiguracji paletowej. To właśnie Barracuda-500, w wersji dostosowanej do wymagań Sił Zbrojnych RP, jest przedmiotem umowy zawartej przez Polską Grupę Zbrojeniową.

Producent pocisku, firma Anduril, posiada rozległe doświadczenie w zakresie tworzenia oprogramowania dla systemów uzbrojenia, co zostało wykorzystane przy projektowaniu Barracudy. Pociski wyposażono w zdolności autonomiczne oraz funkcje współdziałania – zarówno między sobą, jak i z załogowymi statkami powietrznymi. Dzięki temu możliwe jest prowadzenie złożonych operacji z udziałem wielu pocisków o zróżnicowanym przeznaczeniu, działających w ramach jednej misji.

Przykładowo, część pocisków może pełnić rolę sensorów wykrywających cele, inne działać jako wabiki, kolejne jako nosiciele systemów walki elektronicznej, a pozostałe jako efektory z głowicami bojowymi. Modułowa konstrukcja umożliwia dostosowanie wyposażenia każdego pocisku do konkretnego zadania, eliminując konieczność instalowania pełnego zestawu systemów w pojedynczym egzemplarzu, co zwiększa elastyczność operacyjną i obniża koszty.

Oprócz korzyści taktycznych i ekonomicznych, architektura modułowa pozwala na zastosowanie komponentów pochodzących od różnych dostawców. Dzięki temu państwo zamawiające może integrować z pociskiem elementy produkowane lokalnie, bez konieczności korzystania z rozwiązań narzuconych przez producenta. W przypadku Polski oznacza to możliwość zaangażowania krajowego przemysłu zbrojeniowego w produkcję wielu komponentów wersji Barracuda-500M.