Następca kultowego wozu. Ważny czas dla tych pojazdów

Pierwsze sześć wozów pozostanie w zakładzie firmy w South Bend w stanie Indiana i rozpocznie wymagające testy zakładowe. Odegrają one jeszcze ważną rolę, gdyż zostaną poddane inspekcjom i rozpoczną się jazdy testowe na ograniczonych dystansach.

Później łącznie dziewiętnaście (sześć wyżej wymienionych plus trzynaście kolejnych) pojazdów zostanie przekazanych do zasobów amerykańskich wojsk lądowych. Wówczas przewidziany jest start prób odbiorczych, które potrwają 18 miesięcy i zakończy się oceną techniczną i operacyjną. Najprawdopodobniej odbędą się one na poligonach wojskowych w Aberdeen w stanie Maryland i Yuma w Arizonie.

Dla AM General jest to istotny moment, bo pamiętajmy, że nieco ponad dwa lata temu wygrało ono przetarg na produkcję drugiej transzy wozów, odbierając niejako Oshkosh Defense dalszą możliwość wytwarzania tych wozów. John Chadbourne, wiceprezes wykonawczy i dyrektor ds. rozwoju firmy zauważył, że w stosunku do poprzednika wprowadzono około 250 zmian inżynieryjnych.

W fabryce AM General ma powstać "kilka tysięcy" tych wozów. Należy jednak zauważyć, że do tej pory nie ma zielonego światła od US Army na produkcję na pełną skalę. Zwiększanie produkcji będzie następować powoli, ponieważ większość poważnych problemów wojsko znajdzie wcześnie, zaś te poprawki można wprowadzić do produkowanych pojazdów w miarę trwania testów. Pozwoli to uniknąć konieczności powrotu i naprawy dużej liczby pojazdów.

Wśród 250 usprawnień konstrukcyjnych do ważniejszych należy zastosowanie silnika wysokoprężnego 2024 Duramax o pojemności 6,6 l i mocy 470 KM, wyprodukowanego przez spółkę zależną General Motors DMAX. Jest sparowany z sześciobiegową automatyczną skrzynią biegów Allison 2500SP i modułem sterowania skrzynią biegów Gen 6. Zastosowanie takiego zespołu napędowego ma zapewniać około 15 proc. lepszą wydajność paliwową w porównaniu z pierwszą wersją.

Inną godną uwagi zmianą jest zastosowanie ochrony antykorozyjnej o trzydziestoletniej gwarancji. Było to kluczowym wymogiem Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, który używa swojego sprzętu w środowisku nasyconym słoną wodą. Zastosowanie tej powłoki poprzedzono rygorystycznymi testami potwierdzającymi właściwości.

Zaktualizowano również architekturę elektryczną pojazdu. Pojedynczy akumulator litowo-jonowy 24 V zastąpił dwa akumulatory kwasowo-ołowiowe A1, co zmniejszyło wagę i umożliwi przyszłą hybrydyzację. Inteligentna jednostka dystrybucji zasilania zarządza obciążeniami elektrycznymi, podczas gdy ulepszony alternator dostosowano do działania z baterią litowo-jonową. Zmniejszono poziom hałasu wewnątrz i na zewnątrz. Zastosowany zestaw Modular Base Integration Kit zwiększył użyteczną wewnętrzną objętość ładunkową, a wnętrze zostało przekonfigurowane w celu poprawy ergonomii użytkowania.

JLTV A2 został po raz pierwszy publicznie zaprezentowany na IDEX 2025 w Abu Zabi, gdzie został wyposażony w zdalnie sterowany system uzbrojenia Hornet Air Guard (RCWS), który ma dobrze nadawać się do niszczenia dronów.

Program Joint Light Tactical Vehicle powstał po doświadczeniach operacyjnych wojny w Iraku, gdzie High Mobility Multipurpose Wheeled Vehicle (HMMWV) okazał się podatny na improwizowane ładunki wybuchowe. Doposażenie HMMWV zapewniało nieco większą ochronę, ale wprowadzało ograniczenia związane z masą w zakresie mobilności, ładowności i konserwacji. Aby to zrekompensować, Stany Zjednoczone szybko zakupiły około 29 tys. pojazdów Mine Resistant Ambush Protected (MRAP), co poprawiło ochronę przeciwminową. Stworzyło jednak wyzwania związane z mobilnością, transportowalnością i utrzymaniem.

JLTV zainicjowano w 2006 r. i zamierzano zbudować pojazd, który będzie łączył cechy HMMWV i MRAP-ów, a więc zmniejszoną masę, lepszą mobilność terenową oraz poprawioną ochronę balistyczną i przeciwminową. Nowy wóz miałby też być łatwiej transportowany drogą powietrzną i morską. W sierpniu 2015 r. Oshkosh Defense zwyciężył w przetargu i zdobył kontrakt na produkcję JLTV A1. USMC i US Army zakupiły ponad 20 tys. tych wozów w latach 2016–2023. Wszystkie mają być dostarczone do końca 2025 r. Za pośrednictwem Foreign Military Sales i bezpośredniej sprzedaży komercyjnej sprzęt zamówiło liczne grono państw sojuszniczych. JLTV zamówiły lub otrzymały Belgia, Czarnogóra, Macedonia Północna, Rumunia, Słowenia, Litwa, Brazylia i Wielka Brytania.

Długoterminowe zapotrzebowanie oszacowano na łącznie około 64 tys. we wszystkich rodzajach amerykańskich sił zbrojnych. Do tej pory wyprodukowano JLTV A1 w odmianach M1278 Heavy Guns Carrier, M1279 Utility, M1280 General Purpose i M1281 Close Combat Weapons Carrier. Z pojazdem zintegrowano też moździerz Spear Mk II kalibru 120 milimetrów. JLTV uzbrajano również w pociski manewrujące NSM (na bezzałogowym wariancie NMESIS), armaty automatyczne kalibrów 20 i 30 mm, przeciwpancerne pociski kierowane Spike czy TOW.

Aby spełnić wymagania amerykańskich sił zbrojnych, na początku 2023 r. kolejny kontrakt przyznano AM General. Celem tego przetargu stało się obniżenie długoterminowych kosztów zakupu. Oshkosh Defense złożyło protest, który w czerwcu 2023 r. został odrzucony przez Government Accountability Office (GAO), naczelny amerykański organ kontroli państwowej. AM General zbudowało zakład produkcyjny w Indianie specjalnie na potrzeby produkcji JLTV. Początkowa dostawa, pierwotnie zaplanowana na trzeci kwartał 2024 r., została opóźniona o około sześć miesięcy z powodu wyzwań związanych z uruchomieniem zakładu i linii produkcyjnej, a także protestu Oshkosh Defense, tworzenia łańcucha dostaw, oprzyrządowania, kwalifikacji części i uzyskiwania gotowości produkcyjnej.

Produkcja na pełną skalę ma rozpocząć się latem 2026 r., a dziennie będzie produkowanych maksymalnie 15 pojazdów. Zgodnie z przyznanym kontraktem AM General jest upoważniony do dostarczenia do 20 682 pojazdów JLTV A2 i 9883 przyczep JLTV-T. Koszt pojedynczego pojazdu JLTV szacuje się obecnie na 370–399 tysięcy USD. Przedsiębiorstwo będzie również odpowiadać za utrzymanie wozów w wersjach A2 i starszej A1. Zależnie od oceny kosztów i korzyści możliwa będzie również modernizacja starszych wersji. Na AM General nie ciąży wielka presja, gdyż zgodnie z przeglądem programu przeprowadzonym przez Congressional Research Service pełna prognozowana zdolność operacyjna 20 tysięcy pojazdów i 10 tys. przyczep została przesunięta z 2039 r. na 2057.