Stingery i polskie Pioruny. To ta broń niszczy rosyjskie samoloty

Doniesienia z Ukrainy sugerują, że w zwalczaniu rosyjskich samolotów skuteczne okazują się przenośne przeciwlotnicze zestawy rakietowe. Może to mieć związek z faktem, że maszyny wroga korzystają z nieprecyzyjnych bomb, co wymusza na nich latanie na niskich pułapach. Tym samym stają się one łatwym celem dla amerykańskich Stingerów oraz polskich Piorunów.

MANPADS (ang. Man-portable air-defence system), czyli zestawy lekkich rakietowych pocisków przeciwlotniczych są przeznaczone do zwalczania nisko lecących statków powietrznych, dronów, samolotów i śmigłowców. Według doniesień broń ta, dostarczana Ukrainie jeszcze przed wybuchem wojny, okazuje się niezwykle skuteczna w zwalczaniu rosyjskich maszyn.

Obrońcy korzystają m.in. z Piorunów produkowanych przez przedsiębiorstwo Mesko z siedzibą w Skarżysku-Kamiennej. Skuteczność tego uzbrojenia docenili także Amerykanie, którzy w ub. miesiącu podpisali umowę na dostawę kilkuset zestawów tych rakiet.

PPZR (Przenośny Przeciwlotniczy Zestaw Rakietowy) Piorun stanowi głęboką modernizację Gromu, stąd drugim stosowanym oznaczeniem tej broni jest GROM-M. Broń weszła do służby w 2019 r., a jej producent – firma Mesko – należy do Polskiej Grupy Zbrojeniowej.

Rodzina pocisków Grom, których pierwsze wersje weszły do ​​służby w latach 90., to ulepszone pochodne radzieckiej konstrukcji 9K38 Igła. Ich najnowsze wersje, czyli Pioruny, są bardzo skuteczną bronią przeciwko różnym zagrożeniom powietrznym – zwraca uwagę serwis The War Zone.

Zestaw korzysta z układu naprowadzania pasywnego na podczerwień. Podobnie jak Grom, Piorun automatycznie naprowadza się na źródło promieniowania termicznego. Oznacza to, że celuje w statki powietrzne w oparciu o emitowane przez nie ciepło. Polskie rakiety są w stanie zwalczać cele lecące na pułapach od 10 m do 4 km oraz w odległości od 400 m do 6 km. Z tego względu Piorun jest szczególnie groźny m.in. dla śmigłowców.

W porównaniu z Gromem PPZR Piorun zyskał m.in. zapalnik zbliżeniowy, który pozwala na lepsze radzenie sobie z bezzałogowymi statkami powietrznymi. Zmodernizowana broń cechuje się także większą odpornością na zakłócenia oraz posiada lepszy (od Gromu) celownik, który dwukrotnie zwiększa możliwość wykrycia wrogiego celu.

W ostatnim czasie Ukraina otrzymała również zestawy FIM-92 Stinger (ang. żądło) produkcji amerykańskiej. Oprócz USA broń tę produkują na licencji także zakłady Dornier w Niemczech. Pod koniec lutego pojawiła się informacja, że Ukraina otrzyma z zapasów Bundeswehry 500 sztuk tych pocisków.

FIM-92 Stinger to naprowadzany na podczerwień ręczny pocisk kierowany ziemia-powietrze. Może razić cele powietrzne lecące na maksymalnej wysokości 3800 m z odległości do 4,8 km. Pod tym względem jest to broń mniej skuteczna niż Piorun, gdyż nie jest w stanie dosięgnąć celów znajdujących się na pułapie poniżej 180 m.

Stinger ma 1,52 m długości i 70 mm średnicy, a jago masa wynosi ok. 10 kg. Jest odpalany z wyrzutni ręcznej obsługiwanej oficjalnie przez dwie osoby (jednak w praktyce do jej obsługi wystarczy jeden operator). Pocisk może być też wystrzeliwany z pojazdów M1097 Avenger i M2 Bradley. Istnieje ponadto wersja powietrze-powietrze odpalana ze śmigłowców.

W ciągu pierwszych dwóch sekund pocisk rozpędza się do ok. 2700 km/h. Głowica Stingera jest zaopatrzona w autodestruktor, który uaktywnia się po ok. 17 sekundach w sytuacji, gdy "amerykańskie żądło" nie trafi w cel.