M-4
M-4 to radziecki bombowiec strategiczny, który powstał na początku lat 50-tych ubiegłego wieku. Biuro konstrukcyjne Miasiszczewa otrzymało zadanie skonstruowania bombowca zdolnego do przenoszenia broni atomowej, który będzie w stanie poruszać się z prędkością wynoszącą minimum 900 km/h - bombowiec musi szybko uciec po zrzuceniu ładunku jądrowego, aby sam nie został jego ofiarą. Pierwszy egzemplarz gotowy do misji bojowej zaprezentowano podczas pochodu pierwszomajowego w roku 1954. Dość szybko okazało się, że konstrukcja wymaga przebudowy - zastosowane pierwotnie cztery silniki turboodrzutowe Mikulin AM-3A okazały się zbyt słabe. Postanowiono obniżyć masę samolotu likwidując dwie z pięciu wieżyczek strzelniczych, a także zmienić silniki na Zubiec RD-3M-500A oraz Dobrynin WD-7B. Jako, że początkowo nie wszystkie wersje nadawały się do wykonania misji zbombardowania Waszyngtonu, to część z nich przejęła rosyjska marynarka wojenna, przerabiając M-4 na samoloty rozpoznawcze dalekiego zasięgu. M-4 służyły także
jako latające cysterny, czy też samoloty transportowe, a nawet przekształcono je w samoloty pasażerskie M-29.
(fot. U.S. Navy) M-4 mógł przenosić ładunek bomb o wadze 18 000 kg, a w kolejnych wersjach nawet 24 000 kg. Był przystosowany do przenoszenia zarówno bomb klasycznych, jak i jądrowych. W bombowcu zamontowano także 3 lub 4 zdalnie sterowane działka. Konstruktorom udało się także osiągnąć zakładany cel związany z prędkością. W zależności od wersji samolot mógł rozpędzić się do nawet 930 km/h. Jego maksymalny zasięg (ze zmniejszonym ładunkiem) wynosił do 9400 km.
